Weekje Sahel

Tas gepakt voor mn tour met de kameel, gids thuis gelaten :p Was m ook al wel wat zat;-met zn Amerikaans Engels gewouwel, denk dat moeten we niet hebben 7dagen lang., dus dacht kan ook prima alleen. Zo gezegd zo gedaan; op bus gestapt over in minibusje en savonds int donker aangekomen in Gorom Gorom. Aldaar ik door heel oud mannetje die toch dezelfde kant op moest richting campement ben gelopen, het laatste stuk heb ik afgelegd achter op een moto' zonder licht. Maar goed moet maar zo denken' zij zijn het gewend. In het campement had ik de dormtoire voor mij alleen en werd buiten voor mij het tafeltje gedekt! Romantisch alleen eten onder de sterrenhemel dus, in mn uppie! Al werd ik wel zo nu en da van social talk voorzien. En in mn slaapzaaltje was ik ook niet helemaal alleen, mijn grote vriend rat had ook zn plekje! S'ochtends om 6u op pad - op naar de markt van Markoye! Wat een belevenis-eerst maars plaats genomen onder de boom voor kopje nescafe! Uiteraard zonder suiker; iets wat hier erg ongewoon is aangezien in ieder kopje minimaal 3 eetlepels gaan. Dat ik daarna ook nog een tweede kopje nam, was bijna niet te behappen. Tu est tres fort, madam. Mn nieuwe vriend bij de koffiekraam was zwaar onder de indruk en vertelde dus aan iedere voorbijganger... dat ik wél twee kopjes nescafe dronk en wel zónder suiker!

De rest van de dag rondgescharreld tussen de kraampjes met van alles en nog wat, over de vleesmarkt(de keuze is er reuze!), heb mn weg gezocht tussen de stapels miel (graanzakken a 100kg stuk) en natuurlijk een bezoekje gebracht aan de beestenmarkt. Hier mn met ezels, koeien en schapen en handel drijvende mannetjes! Werkelijk prachtig kleurrijk gebeuren; de peulvrouwen die met hun felgekleurde kleding en haren versierd me argent' (zilveren versiersels) of de Bella die gekleurde stenen in hun haren hebben gevlochten. Sávonds weer terug naar Gorom.

De volgende dag zou ik een 'camion' bestijgen, de enige manier om TinAkof te bereiken, een dorpje vlakbij de grens van Mali en Niger waar uiteraard ook een indrukwekkende markt was. De camion zou vertrekken rond 13.00 en dat werd geloof ik 16.00, eerst moesten er nog kilo's vracht geladen worden. Waaronder dus die 100kg zakken miel, die door één man op zn hoofd verplaatst worden!!! Heb met open mond staan kijken. Maar goed alle marktwaar ging op de wagen, en daarbovenop.... nog heel veel mensen, werkelijk kwam geen eind aan! (Juist ja zoals op van die kaartjes!!) Zat helemaal klem en zou zo 3 uur moeten zitten.! Om achteraf onduidelijke reden-dorst- had ik alweer twee zakjes water op en moest dus al plassen vóór we uberhaupt vertrokken waren. En eraf was geen optie?? Was wel echt super om zo te reizen (al ist apart te bedenken dat voor mij een uitje is en voor hen dagelijkse kost) en viel eigenlijk best mee met de hobbels in de weg. Nadat we de eerste mensen in de middle of nowhere hadden afgezet, had ik beetje meer ruimte om mn kont te keren. Het was erg gezellig op de vrachtwagen, onmogelijk om geen contact te maken!.Onderweg moest je goed uitkijken voor acaciabomen (die hele gemene grote stekels hebben!) en als we scheef gingen mekaar goed vasthouden zodat we niemand zouden verliezen. Het had wel heel snel iets heel vertrouwds, om de haverklap een wildvreemde om de nek vliegen terwijl hij mn been beetgreep. Ook had ik een toubab'maatje ontmoet; een Fransman die wél met gids op pad was en dus kon ik zo bij hun aanschuiven ;p. Godzijdank ;-) stopten we onderweg zodat iedereen kon bidden... en ik dus achter een boompje verlichting kon zoeken. Was wel bijzonder gezicht, alle mannen geknield op de grond, te midden van niets en een vrachtwagen. Later kwamen we nog twee keer vast te zitten in het zand en moest 'bijna' iedereen eraf. Wij mochten blijven zitten... al was dat wel even spannend stukje van de tour. Met volle kracht denderde deze tientonner vooruit toen ie eenmaal los was (en nu was er praktisch niemand meer om aan vast te grijpen...) Naja, veilig aangekomen en al met al hele belevenis.

Het campement waar we in het donker waren aangekomen, had keurig opgemaakte bedjes onder de sterrenhemel en bleek aan de rivier te liggen. De volgende morgen kwamen er ineens 20 kamelen voorbij die op weg waren naar de markt en daar gingen drinken. Ik dacht werkelijk even dat ik in de hemel beland was! Deze markt had vooral veel.. kamelen en kamelenmannen. Schitterend om te zien. Met Alexander en zijn gids ben ik de markt over geweest en bij zijn familie tussendoor de rust en de schaduw opgezocht! Wat het was me toch héét. Gelukkig 'klagen' niet alleen wij hierover ook de afrikaan zegt regelmatig dat zo heet is. Sterker nog; het zit in standaard begroetingsritueel; Ca va? Et la famille? Et le chaleur?? Dus... het mag gezegd worden.

Voor de terugweg had ik het gelukje dat ik met een aantal in de 4x4 terug kon. Voor dezelfde prijs en het geld van mn ticket vd camion kon ik gewoon weer ophalen, pas de probleme! Onderweg stopte de chauffeur ineens, stapte uit en klom op het dak? Hij was de weg kwijt !! Mij werd gevraagd of we naar links of rechts moesten, waarop ik 'gokte' rechts. De chauffeur keek me echt met raadvragende hoopvolle ogen aan... alsof ik het zou weten?? stuk teruggereden en de 'weg' weer opgepikt.

Donderdag was de markt in GoromGorom, een enorme markt waar men van heinde en verre op af komt. Op zich had ik het al wel een beetje gezien met de markten, maar toch nog even blik geworpen bij de fetisjkraam, waar je huiden, botjes, hanepoten, stukjes hout en van alles kan krijgen. Zakje droge dadels gekocht voor onderweg en het avontuur kon beginnen. Voor de komende dage had ik uiteraard wel een gids nodig, samen hebben we plan doorgesproken en omdat het me wel heel leuk leek me de kamelenkaravaan weer terug te gaan na afloop van de markt, hebben we het oorspronkelijk plan veranderd. Helaas bestond onze karavaan uit twee kamelen, de chameauliers gingen met de motor en de kamelen bleven gewoon in Gorom! Tsja das was eigenlijk altijd zo; hmmm waarom stel je het dan voor als aantrekkelijk alternatief :-( Naja, ik zat inmiddels op mn kameel - Houmi 21jaar - en was daarmee al helemaal happy. De route was prachtig, onderweg haalden we wat ezelwagens in, kwamen er fietsers voorbij en werd ik toegeroepen door de kids vanuit het dorp. 'le blanche' is het hier, dat klinkt best vriendelijk!

Na 3 uur hobbelen, en dat was het - we hadden de vaart er goed in, mn gids draafde voor me dus ik moest steeds weer even licht frappen om Houmi een versnelling hoger te krijgen- kwamen we aan bij een dorpje. Alle kids uit het dorp liepen uit en stonden in een groep om me heen, terwijl ik inmiddels aardig beurs van mn kameel trachte af te stappen. Na de kennismaking met de familie neergestreken op een kleedje (auw-pijn) Waarbij zij de kinderen werkelijk met stokken op afstand hielden, ze werden keer op keer weer weggejaagd of weggeslagen (!) Gelukkig was het wel zo donker dat ik in de rust even naart toilet kon wat er niet was, dus gewon in open veld. Op een houtvuurtje ons eten klaargemaakt, wat echt heerlijk was met tonijn, aubergine en tomaat. En met salade ala Assie. Niks te klagen.

De nacht heb ik doorgebracht op zo'n zelfde matje ergens midden int land. En ja hoor de volgende morgen werd ik gewekt door de runderen die om me heen liepen te loeien. In een huisje heb ik me omgekleed, maar ja als bezienswaardigheid stonden alle kinderen voor de open deur en dat voelde toch wat gek. Dus twee portiers zijn met kleed voor de deur gaan staan. Terwijl we ons ontbijtje nuttigden werd ik aandachtig bestudeerd door de kinderen die op een afstandje hadden plaats genomen. Tsja bijzondere ervaring voor deze blanke zo alleen. En voor hen dus ook! Ongestoord plassen ging nu niet meer dus inhouden tot we op pad waren.... pff en dat gehobbel.

Vandaag was ons doel ; Oursi! Daar waar de woestijn zou beginnen?? Wederom in rap tempo die kant opgegaan, mn gids en met achterop Issa (kamelenman) reden ver vooruit, dus had ik rustig de tijd om al hobbelend wat na te denken en de natuur in me op te nemen. Gek genoeg was alle pijn en stijfheid, zo goed als verdwenen toen ik weer op mn kameel zat... maar toen ik na ruim 3 uur weer met beide benen op de grond stond was dat wel anders! Sjeezus, alles deed me zeer, mn spieren moe en af, mn kont beurs en blauw. Wat was ik blij met het kussentje dat ik uit het vliegtuig mee gegapt heb... dat heeft de 'schade' nog enigszins kunnen beperken. Je moet je voorstellen dat op een soort houten zadel zit.. naja ik was blij met mn kussentje! De hele middag heb ik als een oude dame op zo'n dun matje gelegen.. reposen. Zo nu en dan kwam ik even kreunend overeind om de thee aan te pakken en dan snel weer ontspannen liggen. Klinkt miss wat overdreven.. maar dat was het niet!

S avonds een kleine ballade door de duinen, pff was al lang blij dat niet zo ver was. Bezoek gebracht aan archeologisch museum en weer terug. Was nog niet zo onder de indruk van de zandduinen, waartussen ook vele bomen en struiken stonden en overal poepjes lagen (hetzij van de dieren.. dacht ik) Ik was nog altijd in de veronderstelling dan morgen toch echt de woestijn in te gaan en in het niets uit te komen....

S'avonds geslapen op een grote zandduin op mn matje en de volgende morgen mooi uitzicht. Om me heen zag ik de kuddes koeien terugkomen vant grazen en geiten in grote getale voorbij komen. Het was er dus nog al druk'bevolkt.

Na het ontbijt op pad gegaan... en na een paar duinen was het gebeurd, weg 'woestijn' we gingen weer het droge landschap in van de Sahel. Baal baal, had echt een voorstelling van woestijn, met zand, zand en alleen maar zand, maar daarvoor moet je dus echt in de Sahara zijn. Deze tegenvaller moes ik even verwerken. Mn gids was al weinig boeiend en erg van het relaxte... en dat hielp ook niet echt mee. Mn lijf deed pijn....aarghh uiteindelijk stukje gaan lopen om mn energe kwijt te kunnen.

Eenmaal aangekomen in Touaregdorp kon ik me weer herpakken en uit mn teleurstelling stappen. Hier werden we ontvangen in een touaregtent, welke gelijk bomvol zat met vrouwen, kinderen en nieuwsgierige mannen. Deze stelden heeel veel vragen (hoezo 28 en nog geen vijf kinderen? Polygamie kennen jullie dat ook? Hoe kom ik in Europa? Kun je niet een vrouw voor me zoeken en zeggen dat ik 'mohammed' hier op haar wacht?) Was wel heel leuk gesprek, meestal zijn de mensen niet zo van het vragen 'naar mij' maar deze wisten niet meer van ophouden. Nog een fotoshoot gedaan, hilarisch gewoon. Jong en oud met grote ogen en dankbaar voor de fotos.

Nog kort bezoek gebracht aan peul dorp, waar een kindje heel ziek lag te zijn. Aan mij natuurlijk de vraag of ik geen medicijnen had. Nee ben geen arts... maar wel heel triest zo te zien, moet er niet aan denken je ellendig te voelen, in de hitte, en niets te kunnen doen. Hmmm... de realiteit.

De terugtocht op mn kameel viel me zwaar, het eerste uur ging wel, maar daarna had ik werkelijk het idee dat al mn organen ingedaald waren, kwamp buikpijn. Ben uiteindelijk laatste stuk zelf gaan lopen, voelde me echt niet goed-ook dizzy.. denk ja dan op zon kameel.. Toen voor gekozen om in campement te gaan slapen ipv in de duinen. Dit was wel prima; lekker douche genomen, met tegenzin lekker gegeten en plaatsgenomen in mn peultent! Traditionele tenten als hotelkamer :-)

Zondag kwam mn gids niet meer opdagen voor onze vogeltocht, dus ben ik alleen naar de markt gegaan. Retourticket gekocht, en vervolgens bekende uit Gorom ontmoet en twee Italianen die me uitnodigde mee te rijden in de 4x4 terug naar Gorom. Beter- dus ik weer terug om mn geld terug te vragen en wederom geeen probleem. Heerlijk zo'n land waar eigenlijk iedereen zit te springen om geld, maar waar ze dan toch niet de toerist proberen een loer te draaien ofzo. Nog een uurtje met de chauffeur gekletst, yoghurt met miel'zakjes gez/kocht en vertrokken. In Gorom met Adama wat rondgelopen en zijn familie bezocht, traditioneel peuldorp. Kennisgemaakt met zijn moeder die daar aan het werk was, van haar (arm) heb ik een orginele peul'armband gekocht, 100% argent. Heel mooi, samen naar het dorp gescharreld om mn te verbuigen omdat ik m anders niet omkreeg. Tis echt een zwaar ding, maar ben er erg tevreden mee.

Savonds wederom ziek, dus vroeg naar campement. Begint erop te lijken dat de chaleur me in zn greep heeft, of gewoon after'kameel'letsel??? of...

Met de Italianen ook de dagtocht naar Ouagadougou gemaakt, wat erg relaxed was en heel gezellig. In Ouaga slaap ik nu in een Espace Culturel, waar ook 60 artiesten verblijven. Er is nl momenteel een Internationaal theater festival!! jaja j'ai la chance :-) Dus z nu en dan bezoek ik een theatervoorstelling en straks ga ik naar een moderne dansvoorstelling in het centrum.

Gister eendansles gevolgd, heerlijk! Maar helaas de teentjes weer kapot. Moet er toch iets op zien te vinden om mn pouvre piedste afrikaniseren!

Zoals het nu lijkt; pak ik morgen de bus (5uur climatisee!!!) naar Bobo Dialasso en zak daarna af naar het zuidwesten, naar Banfora en Gaoa om watervallen te bezoeken. (water!!! ooh wat heb ik daar een behoefte aan...pff) Verwacht binnen nu en twee week in Bamako te zijn, waar mn mannetje op me wacht :D Eindelijk!

Vind reizen heerlijk, het alleen reizen bevalt me ook goed, maar zie er ook wel weer naar uit om lekker vertrouwd op een plekje, samen te zijn.

Tot zover, zals kijken of ik mn parole nog van wat foto's kan voorzien. Dank voor het lezen van wederom een long storie, hoop dat niet verveelt.( tjee ziedat 5 pagina,s zijn???)

Grande bisou, vanuit Ouagadougou