Goodbye Guinee, au revoir Abene... et á la prochaine Afrique!

Ja ja ik weet het is cliché, maar time flies when you're havin fun! Aagh mn laatste dagen in Afrika zijn aangebroken..Het pijnlijk moment van afscheid nemen komt nu heel snel dichterbij.

Gelukkig heb ik vele mooie herinneringen om naar terug te dromen, en van de laatste zal ik jullie nog even op de hoogte brengen.

Na een mooi emotioneel afscheid van mama en alle kids, reisden we toch wat beduusd verder naar Dubreka. Hier bleek vader al ruim 3 maanden (niet) te herstellen van zijn polsoperatie. De aankomst was heftig, mag ik wel zeggen. Ik had Issiaga's vader natuurlijk nog niet eerder gezien, maar het was direct duidelijk dat hij er slecht aan toe was. Een sterk, verslapt en vermagerd hoopje moe mens, bij wie direct de tranen in de ogen sprongen bij het zien van Issiaga. Mooie kennismaking met m'n schoonvader, maar ook weer anders dan de 'standaard' zullen we maar zeggen.

De pols van papa bleek nog altijd open en geïnfecteerd, je kon zeg maar zo naar binnen kijken, na de operatie hadden ze het hechten blijkbaar maar achterwege gelaten. Niet te geloven! Pijnlijk om te zien ook dat men het er dan ook maar (zelf) zo bij laat zitten, wachten tot het beter gaat...

Dus hier gingen wij vader een handje bij helpen. Met wat krachtvoedsel, energieoppeppers en vitamines, iets meer variatie aangebracht in dagmenu van enkel rijst. En een paar dagen later zijn we afgereisd naar Conakry. Om er een andere (echte) arts naar te laten kijken.

Om er te komen bleek nog een hele onderneming, veeel verkeer in Conakry wat meer stil staat dan rijdt. In de kliniek schrok men van de wond en de uitleg dat dit het resultaat is van een operatie van 3 maand geleden. Het advies was opnieuw opereren, maar dat idee gekoppeld met het prijskaartje deed vader gelijk tot aan de rotonde lopen. Dus alternatief; medicijnen en voorraad verband mee en dagelijks verschonen. Ons doel, en dat van papa, was namelijk ook om terug te gaan naar zn thuis, naar de familie en mensen die geïnteresseerd een praatje komen maken. Hij zat daar maar tussen vier betonnen muren op zo'n binnenplaats in een stoeltje, niet echt genezingsbevorderend ons inziens.

Maar voordat hij weg 'mocht' moeten er dan ellenlange begripvolle overtuigende gesprekken gevoerd worden, om toestemming te krijgen dat vader naar zn vrouw terug mag??? Er zijn van die momenten dat de Afrikaanse solidariteit of wat het ook maar mag zijn me te ver gaat.

Maar we zijn tot een akkoord gekomen, en mat papa gaat het nu een stuk beter! Afanjara afanjara!!!

Tussen het geregel door gerelaxed bij de waterval, lekker veeeeel fruit gegeten en pasta! Ha, een vriend van Issiaga woont in Dubreka en is (bijna)getrouwd met een Italiaanse. Dus ieder avond en middag hebben we heerlijk Italiaans/afrikaans gegeten in hum mooie relaxte huis (droom droom).

Van hieruit zijn we doorgegaan naar Conakry, hoofdstad des lands. Eerst maar even wat regeldingen -pfffooe- en dan door naar eiland voor de kust. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n lange rij voor een pinautomaat gezien, en iedere bank was hetzelfde... Helaas leverde mijn pas niks op (behalve problemen) Iedere automaat spuugde m zo weer uit.... hmmm deja vu! En nu.... probleem, vraagt om oplossing. Ha dat is tot nu toe met alles nog gelukt, dus... ca va aller!

De eerste dagen hebben we op Ile de Kassa doorgebracht, heerlijk badderend in de zee en spelen met de hond. Sinds onze aankomst konden we geen moment meer alleen op pad, maar altijd op de voet gevolgd door onze vriend de viervoeter. (wist natuurlijk ook wel dat die toubabs hun maaltje met m deelden ;) maar hij genoot volop van de aandacht! En wij stiekum ook.

Vanaf het strand hadden we al een aantal heer iemand in de boom zien hangen, palmwijn tappen! En daar hadden wij ook wel zin in, dus op zoek naar de bron... Grappig tafereel! Dagelijks staat er een hele groep eilanders ongeduldig te wachten, met een doorgezaagde waterfles.... op het moment dat de verse palmwijn (alcohol! Al ist ni veel) geleverd wordt. En dan is het werkelijk net een kroeggevecht' om je natje te krijgen.

Vanaf Kassa zijn we doorgevaren naar Ile de Room! Waar ik eerst nog bang was op soor t Libanese costa aangekomen te zijn, bleek aan de andere kant van het eiland het paradijs zich te openbaren. Zandstrand en de golven die woest op de rotsen braken. Hogerop Konkoba, ons campement. Een restaurant bijna in (boven) de branding en huisjes tegen de bergwand opgebouwd. Geweldig uitzicht dus, en wederom slapen in de frisse zeelucht. Chill !

Op dit eiland hebben we gezellig het dorpje bezocht, genoten van uitzicht op het hoogste punt van het eiland, met vissers de zee op geweest, hun buit(je) binnenhalen en vervolgens s'avonds verse vis! Smullen ;p

Vanaf Conakry hebben we de terugreis ingezet, via Fouta Dialon. Schitterend berggebied, helder groen, enge scherpe bochten... met naast ons het diepe dal, en prachtige vergezichten. We heben ons eerst verplaatst tot Kindia, een gewoon afrikaans stadje... heel veel mensen,motoren en overvolle markt! (waar vervolgens al toeterend de motoren rustig doorheencruisen).

Vanaf Kindia hebben we per motor de watervalllen van Kilissi bezocht. Een plek waar in het weekend veel mensen komen,maar nu lekker niemand was. Dus hebben we daar onze was gedaan en vervolgens lekker gerelaxed omgeven door rots, groen en prachtige grote vlinders in alle kleuren! (helaas onmogelijk hier een foto van te maken.. tsja je kan ni altijd geluk hebben)

Continue a Dalaba, Labe... Werkelijk het vervoer hier blijft me verbazen. Als je denkt dat een auto vol is kan er altijd nog wel een bij, of twee als het moet! Tuurlijk - met zn tweeen op de bestuurdersstoel kan prima! Geen kip die erom kraait (ja ik!) maar verder maakt niemand zich ergens druk om. Dus met samengeknepen billen de reis uitgezeten én goed aangekomen! Pas de probleme!

Hier was ongeveer onze financiële crisis aangebroken, geen cent meer te makken en zou toch wel fijn zijn iets te eten en ergens te overnachten. Gelukkig deden mijn lieve vriendinnen in Holland hun uiterste best om ons wat geld over te maken via Western Union. Dit bleek echter niet geheel vanzelf te gaan, maaaar het is weer gelukt! Met gepast geld de grens over ha! Eind goed, al goed.

Onze terugreis begon met 5 uur wachten op ??? oorzaak onbekend! Mogelijk wou men de chauffeur de kans geven zn vrijdagmiddaggebed te doen (en ach das ook wel weer een geruststellende gedachte) In ieder geval starte de motor om 15 uur.

En ook deze route heeft me met stomheid geslagen, van alle wegen die we gehobbeld hebben, was er geen een zo als deze. Respect voor de chauffeur, het is werkelijk een rally op zich om met zo'n gammele volgepakte wagen dit parcours af te leggen. Eigenlijk wa shte geen weg te noemen. Naja onvermijdelijk dus ook dat we op een gegeven moment bleven hangen! Wielen los van de 'weg', een en al stof en zand... Dus hier hebben de mannen de auto even opgtild en weer op zn wielen gezet, en ja hoor hij reed weer en we konden verder.

Onderweg passeerden we een jongetje, misschien een jaar of 6, ernstig gehandicapt zonder beentjes langs de kant van de weg zitten. Dit was te aandoenlijk en onmogelijk zo voorbij te gaan, dus gevraagd de chauffeur te stoppen, om hem wat geld en bananen te geven. Mooi dat alle mensen in de auto ook gelijk wat geld verzamelden voor dit kansarme jochie. Raakt me weer, nu ik eraan terugdenk.

Later op de weg passeerden we een groep vrouwen, één voorop met een paraplu beplakt met geld, gevolgd door een vrouw in het zwart gekleed, verscholen achter een soort masker van kolanoten. Dit bleek de bruidegom te zijn. Deze vrouwen liepen kilometers !! naar het dorp van de man.

De vrouw droeg ook een rode doek; wat staat voor maagdelijkheid, of liever gezegd het noodzakelijk bloeden van de vrouw tijdens de eerst geslachtsgemeenschap. Zo plastisch is het geloof ik ook, de rol van de getuige gaat bij de traditionele huwelijken onder de peulvolkeren net iets verder dan bij ons. De getuige zal daad'werkelijk de daad bijwonen om vervolgens het bebloede laken aan de ouders te showen. Als de vrouw geen bloed verloren heeft, zullen zowel haar ouders en man haar afstoten. Ja en daar sta je dan... na je 'eerste keer'. Blijft moeilijk voor te stellen, ma de tradities zijn zo. Depuis longtemps! Wereld van verschil (gelukkig)

Tijdens de route heb ik gretig sinaasappels afgenomen, van alle vrouwen die aankwamen sprinten als we stopten. Zooooo lekker! Ze schillen de buitenste schil af, en zo blijft er een drink'orange over. Het vergt wat oefening om vervolgens alle sap er uit te knijpen en direct op te drinken (zonder dat alle kanten op sproeit!) maar ben inmiddels vergevorderd. De schillen doneren we aan de koeien en schapen die ons staan op te wachten of aan komen draven bij het zien van een stoppende auto. Ha.. zie je het voor je in Nederland ;-)

Om hadden we eindelijk de nieuwe asfaltweg!! genaderd en dus was het hobbelen voorbij. Zij het niet dat de motorkap met deze snelheid veel wind ving en klapperde, hij zat maar met één klem vast :$ De gedachte dat deze onze vooruit zou versplinteren vond ik nog niet zo'n prettig idee, dus besloten niet te gaan slapen. (alsof dat zou helpen?) Dieu heeft gelukkig tijdig ingegrepen.. en toen konden we niet meer verder omdat de benzine op was! Duhhh... In dit geval vond ik het geen enkel punt, kon rustig even 'ontspannen' een tukje doen... op de weg! Gekgenoeg prima geslapen, tot uur of 7! Om 8 uur konden we onze reis weer voortzetten.

Kort samengevat kwamen we 's avonds om 20 uur aan in Dioube, Senegal. Grenspassage zonder problemen. Zelfde douanier als op de heenweg, dus nu erg geïnteresseerd hoe onze tijd geweest was. Telefoonnummers uitgewisseld, en door.

In Dioube klein kamertje genomen, en om 7 uur weer paraat voor het vervolg. Nog slechts 5 uur te gaan tot Ziguinchor.... Daar aangekomen héérlijk intrek genomen in ons inmiddels vaste hotel, nou en ik kan je zeggen een verfrissende duik in het zwembad is dan hemels! Maandag door naar huis... 3 uurtjes.... en on est la! Tout est bien bien passé en we hebben een fantastische tijd gehad.

De laatste week op Senegalese aarde, was fijn, hetzij onder bewustzijn van naderend vertrek. Nog een (twee) keer naar het strand, laatste keer hier, afscheid nemen daar. Maar het was goed om zo af te sluiten hier.

Afgelopen donderdag met de 'loveboat' terug naar Dakar! Tsja zo'n melodie die zo heerlijk blijft hangen. Maar ook enkele passages van de Titanic kon ik ook niet onderdrukken. Voor onze 'king of the world'scene zouden we echter kettingen moeten negeren en ons in verboden gebied begeven, dus dat hebben we toch maar niet gedaan. En nee ook andere scene's gelaten voor wat ze waren ;-)

Had eigenlijk nog nooit zo'n lange (16u) tocht gemaakt met zo'n enorm schip. We hadden een gedeelde cabine (8prs) om evt nog wat te kunnen slapen. Zij het niet dat 2 van de bedden door stuk of 4 kinderen kinderen bezet werden, die het zo maar ineens op een krijsen kunnen zetten in de nacht. Dat was wat jammer. De mama's hadden de cabine tot hun salon omgedoopt. Met de geur van luiers en eten, vermengd met nog wat andere luchtjes als resultaat. Dus echt lekker was het niet, maar het heeft me niet van slaap weerhouden. Het deinen van de boot maakte ons beide wat zeeziek/misselijk, en daarvoor was slapen de beste remedie. Gelukkig zijn we daar beide goed in!

En dan kom ik nu aan bij het 'nu'. Op dit moment zit ik in het vliegtuig van Casablanca-Amsterdam. Ik was mn verhaal eerder gestart, maar besloten de laatste tijd aandacht voor mn liefi te willen hebben, en nu leidt het me nu mooi even af van mn onderbuik gevoel.

Afscheid nemen, en daar naartoe leven na zes maanden heel intensief en volledig samen zijn, valt zachtuitgedrukt niet mee. Mais on dit 'c'est pas la fin. En daar moeten we dan maar weer het licht van zien. Hoop van harte dat Issiaga komende zomer bij mij kan zijn. Insjallah, ca va aller!

Ik vind het vreselijk dat mn tijd erop zit en dat ik Issiaga moest verlaten. Daarentegen kijk ik ook echt wel uit naar weerzien met mn ouders zo, op de luchthaven. En natuurlijk iedereen weer zien, en lekker bijkletsen, lijkt me heerlijk. Ik weet het wel; Nederland heeft ook zo z'n charmes; een warme douche, schone toiletten(zitten!!), echte witte yoghurt met muesli, donkerbruine verse boterham met .. kaas!(ja toch!), TonyChocoloniChocola, mn tijgers die me thuis (hoop ik) blij zullen ontvangen, mn eigen bed...

Het zal wel loslopen, ik zal proberen mezelf de tijd geven om 'aan' te komen en rustig om te schakelen naar mn leventje hier. Met mn geliefde, het warme Afrika en alle ervaringen met me in gedachten. Het zal wel even wennen zijn...

Jullie allemaal heel erg bedankt voor het mee lezen en mee leven van mijn verhalen. Vond het altijd een feestje om jullie reacties te lezen. Ja das echt fijn, zo ver weg zijn en dan dat beetje 'contact' met het thuisfront. 'On est ensemble', dank jullie wel.

Veel liefs

en tot.. ziens!

Astrid