Hallo allemaal,

Welkom in Guinnee! Heb getracht hieronder een soort van samenvatting te maken van al mn ervaringen van de laatste week/en! Maar gezien het een soort van aaneenschakeling van highlights is, is het ook nogal een .. lang verhaal geworden. Dus voor wie interesse én even tijd heeft! Wie liever gewoon een boek leest... even goede vrienden ;-)

Inouwahli, wounouwahli

Na er lang naar hebben uitgekeken ging het nu toch echt gebeuren, samen op weg naar Guinnee Conakry. Op familiebezoek, op weg naar Issi's roots. Toch wel spannend en bijzonder dit zo samen te gaan meemaken.

Na een mooi verjaardagsfeest, moesten we nu toch wel heeeel vroeg op. Voor vijf uur ging de wekker. De taxi was er niet zoals afgesproken, maar om half zes waren we op de gare routiere. Hier was iedereen al aanwezig behalve de chauffeur... dus schoot alsnog ni zo op. Naja goed 7 uur reden we dan toch, luxe met 7 man in 7 place. Wij hadden de intimiplaatsen op de achterachterbank.

Naast ons zat een zeer blingbling´conakry jongen die één was met zijn telefoon. Verder was hij nogal verlegen, of misschien was hij nog gewoon niet helemaal wakker. Ha. Voor ons zat een wat oudere meneer met een mutsje op (jaa want koud was het zeker niet!). En hij had zn radio meegenomen, met heel veel luidop Frans praatprogramma. Nee das lekker zo op de vroege morgen. Gekgenoeg had niemand hierom gevraagd, maar ook niemand zei dr iets van.... dus naja! Ieder zn ding. En natuurlijk kon de radio ook tegelijk met de telefoon van onze blinger! Helemaal feest.

Gelukkig ging dit niet de hele 328 kilometer zo door.

Zo rond het middaguur kwamen we aan in Diaoube. Hier zouden we, op goed geluk, een aansluiting hebben met een volgende auto rechtstreeks naar Conakry. Vorige keer had Iss hier 3 nachten geslapen.. op de gare routiere.. tot de auto vol was. Hmmm.... Ni echt veelbelovend dus.

Maja.. we waren er in ieder geval, eerst maar koel plekje opzoeken en wonder bij wonder deed mn internet-everywhere verbinding het gewoon (hier in the middle of niks?) dus kon ik nog mooi mn 'noodzakelijke laatste dingetjes doen.

Wij waren nr 6 en 7, wat betekende dat 8 en 9 nog moesten komen. Dus daar was het wachten op. Op gegeven moment bleken er 4 mensen aangekomen te zijn, huh.. die onze tassen in andere auto hadden gelegd! Nou mooi niet, en wij hier zeker nog 4 dagen vast in dit gehucht. Dus daar heeft Issiaga even een stokje voor gestoken.

Om 15 uur vertrokken we dan echt.... met 13 man in één auto. Iss en ik samen op voorstoel (de beste plek!) en de rest op de 2 banken achterin! Ha en zo hebben we dan zo'n 22 uur rondgereden. Opgevouwen op een bil half op de stoel en maar zorgen dat de andere niet per ongeluk ging schakelen, haha. Naja desondanks gepresteerd veel te slapen. Toch knap, als je bedenkt dat de wegen meer hobbelige bospaden waren en we zigzag ons door het landschap verplaatsen. Het was overigens wel echt een hele mooie route, veel groen en palmbomen.

Op een gegeven moment riep men 'mayonaise', dus ik zeg wat onbegrijpend mayonaise, in de veronderstelling dat het ws een andere betekenis had dan ik zou verwachten.... maar nee hoor! Bleek de emmer mayo omgevallen te zijn achterin! Dus even een noodstop om de mayo terug te scheppen (hmm?) helaas hebben we hier geen beelden van ;-)

De grenspassages verliepen meer dan gesmeerd. Was allang blij dat we niet bij de grens moesten overnachten, nee hoor in het pikke donker konden we hier gewoon passeren. Even paspoort stempelen bij kaarslicht en door! Leuk om nou echt in Susu-land te zijn. Geloof ook niet dat er zo vaak Toubab's, ofwel Foetie's (blanke in langue Susu) passeren. Ze waren zeer 'content' met het bezoek van een etranger aan hun pays. Das weers wat anders dan tassencontrole, haha.

We reden door tot 5 uur, waar de chauffeur even 'rust' nam en waar ik languit over de voorstoelen een lekker tukje heb gedaan. De volgende morgen werd ik wakker in Guinnee! On est la :-))

Zo rond het middag uur kwamen we al aan in Boke, echt supersnel gedaan !! En hebben we een vriend bezocht die een campement aan het bouwen is aan de rivier (droom droom), echt op een hele mooie plek. De bouw was nog niet klaar, maar we mochten in zijn kamer lekker bijkomen van onze lange reis. Veel meer dan dat hebben we dan ook niet gedaan, eten, zwemmen, slapen en eten en dan weer slapen! Eindelijk Va-kan-tie .....

De volgende dag na relaxed opstarten van de dag, onze reis voortgezet. Na een paar uur opgestapeld in een auto hebben gezeten (want ja ze rijden hier gewoon niet, als er nog 30 cm ruimte vrij is) ondertussen genieten van het uitzicht (én asfaltweg!) en de kriebels in mn buik. Mn eerste kennismaking met mn schoonfamilie.

Aangekomen in Bakia werden we al door meerdere mensen begroet voor we de auto uit waren. Een oude man stapt van zn fiets, kinderen komen aangerend en Issiaga wordt van verschillende kanten geroepen als 'Paso' zn bijnaam vanuit zn jeugd. Mama treffen we vlakbij huis, ontroerd en in tranen. Issiaga rent op 'Iija' af en omhelst haar. Wie mij een beetje kent weet hoe.... Het was een warme bijzondere ontmoeting. Bij huis werden twee stoelen neergezet en aldaar werden we verder bewonderd en begroet. Ook broer moest huilen en was zeer content dat we er waren. Geloof dat weinig 'schoonfamilie'ontmoetingen er zo aan toe gaan. Issiaga's moeder spreekt geen Frans, maar we begrijpen mekaar, zo voelt het. Ik ben blij hier te zijn.

De wandeling door het dorp/bos was al een hele happening op zich. Iedereen kent Issiaga nog (afgelopen jaar is hij kort op bezoek geweest, daarvoor woonde hij 4 jaar in Senegal, en de periode hiervoor was hij meer in Conakry met zn dansgroep. Eigenlijk is hij dus al lang 'weg' uit het dorp.) Onderweg komen we veeel familie tegen, ieder is wel een broer of zus of de papa van. Ik wordt omhelst, gezoend, enthousiast begroet en uitgebreid bedankt voor mn komst helemaal tot hier in het dorp, voor mn interesse in zijn leven etc. Jeetje, had me wel een beeld geschetst van het hier zijn, maar was totaal verrast door deze aandacht. Ook voor Issiaga, hij had duidelijk zijn plaats in dit dorp en wordt zeer gerespecteerd om wie hij is en was. Onze wandeling eindigt bij de waterplek, waar we een emmer halen om alle indrukken van ons af te spoelen. We zijn er :-)

In de loop van de dagen vertelt hij mij veel over zn kindertijd daar en zie ik de beelden bij zn verhalen. Zn moeder en anderen willen alles weten over onze reis naar Guinne, zn avontuur in Senegal, onze eerste ontmoeting, en wat foetie' nou eigenlijk eet. Haha. Toerisme is in Guinnee nog niet zo op gang gekomen en blanken komen zeer zelden in het dorp. In ieder geval ben ik de eerste die hier zo in het dorp komt. Mensen zijn erg geinteresseerd in mij, of ik ouders heb en jee... die zijn dan heel ver weg' dus Issiaga moet wel heel goed voor me zorgen etc. Men is erg betrokken en nieuwsgierig. Te bedenken ook dat doorgaans alle dorpelingen, trouwen en (vooral veel) kinderen krijgen in het dorp en niet veel meer van de wereld zien. Ik bewonder Iss voor zn moed een ander leven gekozen te hebben, met alle onzekerheid van dien. Maar zijn overtuiging was groter dan dat.

Op de eerste avond (middernacht) gingen we naar een bruiloftsfeest. Dit was een traditioneel Susu-feest, een grote kring van prachtig geklede vrouwen die om en om of als groep gingen dansen. Poei, die susu'passen gaan wel heeeel snel. Ik waag me dr nog maar niet aan... Om de haverklap schiet er weer een naar voren, gevolgd door iemand die haar een briefje in de hand drukt. Het is gebruikelijk de dansers, artiesten ed geld te geven. Als blijk van waardering. De Franc Guinnee is erg laag, dwz 1000 GNF is omgerekend een dubbeltje! Maar ook van 500 GNF zijn er briefje in omloop, maar geld is geld! En voor hier heeft het grote waarde.

Op het moment dat ik een duit in het zakje wil doen en op een dansers afdans, breekt er een enorm gejuich los (niet overdreven een stadioneffect!) en wordt ik bestormd met briefjes! Toch leuk dat daarin geen onderscheid wordt gemaakt! Het was fantastisch, leuk hierIN deel te nemen.

Overigens heb ik nog nooit zo'n onhappy bruid gezien. Schitterend in haar jurk, maar een uiterst ongeinteresseerde (niet) uitstraling. Waarschijnlijk hebben haar ouders de keuze voor haar gemaakt....

De volgende morgen ontbeten we in het 'restaurant' van mama. De menigte eet hier rijst mt vis (voor 1500, dus 15cnt), waar ze de avond daarvoor uren voor heeft gekookt. Foetie at lekker pap' warme dikke plakrijstpap met citroen. Hiermee lopen vrouwen in emmers op hun hoofd, en kun je dus zo kopen voor een stuiver! Anyway.. stevig begin van de dag!

Het dorp heeft geen electriciteit en geen put. Dus water haalt men zo'n 1a-2 km verderop. De vrouwen lopen dan met van die grote bidons van 20 lt op hun hoofd.... iieek. Voor de electriciteit zijn een soort 'oplaadpunten' bedacht, zeg maar hutjes met aggregaat' en heel veel stopcontacten. Hier kun je voor een duppie je telefoon laten laden.

De was doen we in de rivier, 'vlakbij' is een rivier die uitloopt in een meer, met helder water waar je uitstekend de was kan doen en een frisse duik nemen! (scheelt weer water dragen oor de douche ;-)

Geloof dat we hier bijna dagelijks geweest zijn, hetzij om te badderen of om te wassen.

De meeste afstanden overbruggen we per motor. Eén om precies te zijn, en dan natuurlijk met zn drien dr'op. Dat kan eigenlijk heel goed. Moet wel zeggen dat ik gezien het feit dat je zero-bescherming draagt, ze altijd duidelijk maak dat we 'doye doye' gaan, rustig an. Haha en zo gaan we snorfiets tempo per motor de bossen door. Erg relaxed.

Per moto hebben we heel wat toertjes afgelegd. Zo hebben we oa een bezoek gebracht aan Iss oude school. Dit was echt heel mooi, echt 'hartverwarmend' de omhelzing van z'n oude schoolmeester.

We hebben het werk van zn vader bezocht, de rijstvelden waar zus werkt, de markt in nabijgelegen dorpen etc.

De mensen hebben hier echt nagenoeg niks, er is ook praktisch niets te krijgen. Rijst, tomatenpuree, palmolie en... vis! Geld voor andere dingen hebben ze niet, dus dat is er simpelweg ook niet. Ja Sigaretten die kun je voor paar cent krijgen, en gekgenoeg worden deze gretig afgenomen.

De inkomens van de mensen liggen idioot laag. Bijvoorbeeld iemand die 10 uur pdag op het land werkt krijgt hiervoor 4000 GNF, 40 cnt! Jammergenoeg weet men niet beter, en maken de Chinezen die zich hier gevestigd hebben (rijst, suikerverbouw) hier misbruik van.

Veel dingen kun je dus voor habbekrats krijgen, maar andere dingen zijn zo 'onbetaalbaar'. Neem een zak rijst (50kg) omgerekend 25 euro, of cement 6 euro.

Dus hebben wij mama's huisje wat meer stevigheid geboden. Een zak rijst gekocht en de kids van knuffels voorzien, iss zusje nieuw in de kleren gestoken etc. Fijn om zo een bijdrage te kunnen leveren. Blijft sowieso pijnlijke confrontatie 'het leven hier. Alle kids die rondstappen met niks, zoekend naar.. aandacht en grenzen. Kind moet het vaak maar zelf uitzoeken, of zien te begrijpen. Vind dit wel lastig om te zien. Maar zie ook dat moeders of ouders ook maar gewoon hun leven (over)leven. Het is zoals het is, dus red je er maar mee.

Par example; Jongetje met enorme brandwond op arm, deze is bedekt met 'konijnehuid' (ja lekker hygienisch is anders, maar sluit niet uit dat werkt! Werkt echter ook infecties in de hand) Maja kind stoot zich en loopt dus echt met grote open wond rond. Huilt honderduit wanneer hij in bad moet etc. Dus doc as&iss hebben wond week behandelt, verbonden en na dag of 4 was deze dicht en was huid aan het helen. Dankbaar klusje, wat een paar pleisters en betadine wel niet kunnen doen, toch.

Moet wel zeggen dat deze 'bijzondere positie' in het dorp ook wel enigszins vermoeiend is. Naast dat we dag in dag uit mensen 'uitgebreid' begroeten, zijn de mensen bij wie je nog niet geweest bent daarover zeer gepikeerd. (uhh tsja) Daarnaast zie ik zoveel, ga ik wel 'zo even mee' in dit leven, maar het is wel ontzettend indrukwekkend en confronterend. Voor Iss ook, dus zo nu en dan zoeken we even een 'rustmomentje'. (goh denk ik dan, toch fijn dat ik die luxe heb....)

Nu zijn we inmiddels voor de 4e dag even 'op vakantie aan zee'. In een heerlijk campement OP het strand, wat niet betekent dat we in luxe zitten, maar we kunnen wel even bijkomen van alle indrukken. En heb ik eindelijk de tijd dit even 'op papier te zetten'

Bedankt voor jullie aandacht en interesse en tot in Conakry!

Morgen gaan we terug naar de familie en door naar Issiaga's vader in Dubreka. Hij is hier 2 maand geleden opgenomen in ziekenhuis en tot op heden niet teruggekeerd in het dorp. Dus gaan wij daar op bezoek. Dan door naar broer in Conakry,... Zit inmiddels alweer op de helft van mn visa, dus schiet alweer op. Wordt vervolgd.

Bis bis Issiaga & Mariama (mn guinnee naam, vernoemd naar mama!)