Been there, done that!

Yeeeeehaa! We made it! Op 3 october om 8.15 stond ik op de highest point of Africa! Mount Kilimanjaro - Uhurupeak 5895 m!!!

Het was zwaaaaaaaaar, maar zo fantastisch! Echt geweldig om zo 6 dagen te lopen, en af te zien.... om dit te bereiken. Krijg weer de kriebels nu ik eraan terug denk... zo cool!

Na weekje gezellig relaxen @Nicole's en spelen met Rex (das de hond / mormel!) begon op 20 september de trip waar ik me al lang geestelijk op aan het voorbereiden was!

In 2007 had ik de berg beloofd binnen 5 jr op de top te staan, en -hoe cool- doel bereikt!!

Met 14 pax de berg op, ondersteund door 6 gidsen en chief-guide Obote en heeeeelboel dragers. In totaal gingen we met 55 man omhoog. De grote bagage, tenten, matrasjes en al het eten werden door de dragers iedere dag weer naar plaats van bestemming gesjouwd. Zonder boe of bah met zak met meer dan 20kg op hun nek vlogen ze voorbij, in geleurde gatenvolle joggingbroekjes en op schoenen die hun maximale levensduur al 3x overschreden hadden. Echt respect.

In gemiddeld zo'n 6-8 uur lopen per dag, met enkele 'korte daagjes van 4-6 uur. Gingen we naar boven. Vanaf de gate (1800m) ging de rem dr op... pole pole! Met andere woorden, rustig aan je zal je energie nog nodig hebben. Gelijk een mooi dag, lopend door het regenwoud Klauteren over boomstronken en zo nu ene dan even op kijken om van de omgeving te genieten. Prachtig, groen, ouds en mysterisch.

In mn superrrrfijne rugzakje, een camelbag (ideaal.. binnen no-time 2 ltr verder) en voorraad energiefood, zonnebrand en handschoenen (jaja hou van uitersten). De poncho en regenbroek heb ik voor nix meegesjouwd (gelukkig!). September is echt het ideale seizoen, droogseizoen en hebben dan ook geen druppel regen gehad. Soms even puzzelen, wat nou in welke bagage moest maar was dr gauw handy in.

Bij aankomst in MachameCamp(3010m), stonden onze tentjes al klaar en was er zoals every day weer een drager (matthew) om mij op te vangen'(fig.) en zo naar mn tentje te loodsen. (al was deze niet erg moeilijk te onderscheiden - Tourleader in blauw, groep in groen) Daarnaast nog maintent waar we lekker warm ons diner voorgeschoteld kregen... aan de organisatie zal het niet lukken.

Geweldig om zo onderweg steeds even een blik om te kunnen vangen van de top... waar we dan met zn allen vol ontzag naar gingen kijken! Respect - voor deze inmense berg (slik!).

's Ochtendsvroeg werden we dan gewekt door gidsen, en werd er even lief gevraagd hoe je geslapen had (zo leuk!) en kreeg je warme kop thee of koffie in bed (lekker half uurtje aankeutelen) met later een bakje 'washi washi' warm water. Aankleden, tassen inpakken en op naar de pap!!! Smullen (haha al was niet iedereen er even dol op) van de warme porridge! Stevig ontbijtje om op gang te komen. En dan weer lopen!! Op naar ShiraCamp.....

Het regenwoud vervangen door heideplanten en enkele rotsen en in zo'n 6 uur liepen we naar 3845m. Wat toch al een behoorlijke hoogte is, gekgenoeg konden we nog gewoon ademhalen. Happen of gaspen was er niet bij ;-). Qua spierpijn viel ook mee (en dat met mn minimale training)

Eigenlijk voelde ik me topfit, de hele tijd. Geen hoofdpijn of running stomach of misselijkheid, waar een aantal van mn groep last van kregen. Enkel de nachten bracht ik wakker door, dat was dan wel weer beetje jammer. Zowel met inslapen als doorslapen had ik moeite...

Dag 3 van Shira naar Barranco, maar eerst nog 'even' naar Lava Tower op 4600 m. Dit om je lichaam optimaal aan de hoogte te laten wennen. Goed te doen, maar ook na deze truck deed ik geen oog dicht. Met deze klim hadden we ook gelijk de eerste afdaling te pakken, welke ook best pittig was. Mn voor je knieen. Gelukkig had ik stokken me om beter te balansen, alleen was het eerst nog even de kunst om hier 'handig' mee te leren lopen. Haha! Bij aankomst bij het Camp (Barranco 3950m) hadden we zicht op de Barrancowall 'DE Breakfastwall' welke we de vlgd morgen mochten bedwingen.

Jammergenoeg moest er één iemand stoppen, duidelijke klachten van hoogteziekte en daarmee een te groot risico om verder te gaan. Na het ontbijt ging hij dus naar beneden en de rest steil omhoog. Waar een aantal hun hoogtevrees de baas werden en dapper bovenkwamen, sprong ik zelf als een berggeitje tegen de rotsen omhoog. En ook op dit punt werden we non-stop gepasseerd door de dragers die met hun ballast dezelfde bokkesprongen moesten maken en onder volle concentratie langs de afgrond schuifelden.

De beloning was echter groooooots boven. Vol uitzicht op de stralende top van de Kili enerzijds en vol wit wolkendek aan de andere kant. Fantastisch! Tijd voor een fotoshoot. Iedereen was gelijk alle pijntjes en spanning vergeten en stond dolblij deze overwinning te vieren. Maarja.. hierna moesten we nog verder naar Karanga Valley (4100m) wat betekende dat we eerst deze vallei door moest, juist ja daaaaalen en klimmen! Wel heel gaaf om te zo aan het eind terug te kijken over de vallei, en je te realiseren dat je helemaal van de andere kant komt! Echt super.

Ik voelde me nog steeds helemaal top, zonder uitvalsverschijnselen. Vermoeidheid begon wel een beetje toe te slaan, maa gelukkig was ik inmiddels gewend aan slapen 'in minder zuurstof' dus snachts kon ik weer een beetje bijtanken. De nachten daarentegen waren behoorlijk stuk kouder geworden, en een kruik (veldfles!) was dan ook wel een uitkomst. Daarnaast kroop ik mn slaapzak in met mn thermisch ondergoed! Heeeel sexy ;p

De top begon nu toch wel aardig dichtbij te komen.. al was het tegelijkertijd nog een pokke'end weg. Nog een kort dagje, (door de extra acclimatisatienacht in te voegen, was een route in tween gedeeld, dus nu maar een korte walk van 3 uur!) gevolgd door een paar uur slaap en een heeele lange nacht!

Van KarangaValley liepen we naar BarafuCamp (4600m), Barafu staat in Swahili voor íjs... dus wel duidelijk hoe de temperaturen er hierbij lagen. Als de zon scheen was het nog altijd lekker, maa daarboven in de mist....brrrr! Smiddags lekker slapen (wist inmiddels hoe dit moest.. als een blok!) vroeg eten en weer slapen. Om om middernacht (kooooud!) gewekt te worden, bordje pap naar binnen te slobberen en 'the only way is up!' te vertrekken.

Spannend!!! DE laatste nacht waar iedereen me voor gewaarschuwd had. 4-5 dubbellaags kleding aan. Van wollen thermo (van het merino schaap uit NewZealand!) tot winterjas, bakalava (oid bivakmuts dus) en twee paa sokken en handschoenen aan! Eerst snikheet (jas uit!) Gelukkig rest aangelaten, want daarna was het weer freezin'. Mn vingers vroren dr echt af.. maar gelukkig kreeg ik van mn rafiki' Seleman zn wanten. En zo gingen we naar andere uiterste; tintelende hete vingers!

Maar oooow wat was het zwaar. Ik had inmiddels ook al wel wat hoofdpijn ontwikkeld.. en aangezien we vandaag 1255 m gingen stijgen???

De temperatuur en de lucht (zuurstof) gingen me opbreken, maja 'dóórlopen!' Opgeven was er niet bij. Op gegeven moment bleef ik een beetje achteraan , wat ik op zich niet echt prettig lopen vind maar kon wel mooi met gids samen gaan, wat wel weer fijn was. Werkelijk als michelin-vrouwtje liep ik daar. Stapje voor stapje, in poging om gelijkmatig te ademen. De groep in sliert voor me uit, enkeling achter me. De maan erg mooi en goed te zien (lijkt zo dichtbij!) en sterren zoveeel, das gewoon echt niet te geloven-schitterend! Naarmate het lichter werd konden we zien waar we hen moesten.... en dat was nog wel een stukje... het laatste stuk naar Stella Point was echt een kwestie van 1 stap naar voren 3 terug pffff. Zwaaaaaaaar!! Volledig stuk kwam ik boven, ook anderen hadden hier veel moeite mee en zaten op krachten te komen boven. Gelukkig waren onze mannen daar met hete thee (feestje!)

Van Stella tot Uhuru zou het nog een uurtje lopen zijn (en vlak??) Nou ik vond dit echt nog een hele klus.... kapot was ik, moe, af, hoofdpijn en ook enigszins 'spokerig' in mn hoofd... vermoeidheid of hoogteziekte?? Hup naar de top en dan snel weer terug.

Onderweg kwam je dan andere mensen tegen die net hetzelfde stuk hadden afgelegd en door hen werd ik aangemoedigd verder te gaan, leuk is dat hoe dat gaat. Met iemand die je totaal niet kent, een soort saamhorigheidsgevoel!

Hét bord was al lang in zicht... en ja hoor. 8.20u reached Uhurupeak!!! (uhuru = vrijheid!!!)

HET hoogste puntje van Afrika! Kippevel :) Onbeschrijfelijk... ontroerend. Geweldig!!!

Gefeliciteerd door de anderen, wauw! Allemaal de top gehaald- echt heel goed.

Natuurlijk voor het bord 'de' beroemde foto gemaakt! Been there 'done that! Had mn 'just done it'shirt al aan (al was de 'just' enigszins ver te zoeken ;) Supercoool. Had geen puf meer om me van een paar lagen broek te ontdoen, en zag later ook mn handschoenen nog aan te hebben, ma ala!

Mn foto heb ik, met de aanwezigen van groep ook nog even op de foto en met mn laatste krachten mn gids even op de armen genomen. (wat zuurstofgebrek al niet met je doet ;) Klein dansje gedaan en snel weer naar beneden....

Eindelijk het moment om rustig de omgeving in me op te nemen; zo mooi gewoon, zo wijds zo puur. Metershoge gletsjers, diepen kraters, eeuwenoud gebied. Goeie afleiding van de afdaling!

Het eerste stuk tot Stella dát ging nog wel, maar daaarna: Hel! Zoals meestal de terugweg korter lijkt, zo kwam er hier geen eind aan! Werkelijk een marteling, je zakte weg in het zand en ging dan als het ware 'skiend' naar beneden (voor een enkeling een feest, voor de rest echt niiiieet!) Aanslag op mn knien, maar gelukkig had ik hiervoor een knee'band als protection (nog door moeders opgestuurd middels postpakketje!) Al mag ik nooit meer zeggen dat ik een 'zwakke knie' heb gezien ik met deze knie volledig probleemloos de top van Afrika bereikt heb! ha... hij is niet eens een beetje dik geweest of wat!!! Ben daar echt trots op, sowieso op de topprestatie welke ik met mijn lichaam (na 2mnd antibiotica!) bereikt heb.

Maar goed, de terugweg was dus geen pretje en nog veeeel langer (zullen we het daar maar op houden). Eenmaal aangekomen bij de tent (12.15u) linearecta gestrekt dr in en met schoenen uitstekend naar buiten als blok in slaap gevallen. Helaas wast maar haze slaapje van half uur toen gingen we alweer lunchen... én??? ja hoor nog 2 uur doorlopen! Was wel het laatste waar ik nog zin in had, maar ja. Eenmaal weer op de been ging het wel. Het weer was ook beetje omgeslagen, in hagel vertrokken we (en zo had ik toch niet mn poncho geheel voor nix mee genomen!)

Aangekomen bij Millenium Hut.... was daar we ons langverwachte en geprezen 'Kilimanjaro! Biertje' Die ging dr wel goed in!! En hadden velen van ons toch lang moeten 'missen!' haha

Nog een avondje gezellig in de tent 'nagenieten' en een nachtje koud in mn tentje slapen, om de volgende dag nog in zon 4-5 uur naar de gate te lopen, ons certificaat te ontvangen en vervolgens eindelijk weers een 'verfrissende'(liever verwarmende) douche te nemen in de lodge.

Maar eerst nog een lekker ontbijtje (geestelijk afscheid genomen van de porridge!) en de tipceremonie! Al onze gidsen (Obote, Seleman, Robbie, Baracka, Lazarro, David en Dickson) en porters (te veel om op te noemen) zongen voor ons het Kilimanjarolied en zo nog een aantal andere songs die ze tijdens het lopen (jaaa juist die nacht naar de top!) voor ons gezongen hadden. Heerlijk! Uiteraard liet ik me weer verleiden met een van de gidsen mee te dansen, me niet realiserend dat ik nog op 3900 m was en aansluitend mn praatje moest houden, haha moest wel even op adem komen voor ik van wal kon steken. Maar tis gelukt!

Mooie walk naar de gate, gekgenoeg best goed te doen. Met knikkende knien, maar leek ergste alweer gehad te hebben. Trots en voldaan doorgestapt!

Bij de gate vor de laatste maal iedereen uitgeschrven, certificaten ontvangen en nog een keer gelunched met de jongens.... waarna we met zn allen in de bus gingen naar Moshi. Hier werden de laatste liederen gezongen en dat was het! Het zat erop, dit was de Kilimanjaro, mijn ervaring!

Zwaaaar, maar fan-tas-tisch!! heb dr enorm van genoten, en dat doe ik nog!

Ik heb na afloop ook enorm genoten, van de warme douche en mn bedje! Echt even bij moeten slapen, mn lichaam had duidelijk toch heel wat te verduren gehad.... Dus een massage had ik wel verdiend! Haha en ook wel , zo gezegd z gedaan. Van top tot teen gemasseerd, pijngrens weer wat opgerekt, maaar zo fijn!

Jammergenoeg zit er van mn oren nog altijd een dicht (jaaa nog altijd doof aan één oor!) Maar daar zal ik op gegeven moment ook wel weer van genezen.

Vanaf nu ; Kan ik alles aan!

Bedankt voor het mee lezen/leven en tot een volgend avontuur :-)))

Op dit moment ben ik eeeeven in Nederland, lekker even bijkomen (en badderen ;p)

Dinsdag a.s. vlieg ik dan door naar Dakar en dan zal het (ws) zo'n maand of 6 duren voor in weer op Nederlandse bodem verschijn.....

Veel liefs, Astrid