'Tijd' is een rekbaar begrip...

Het einde van het jaar nadert, tijd voor een korte terugblik op de afgelopen weken die alweer zijn verstreken. De tijd gaat soms snel, soms langzaam. Tijd uberhaupt is hier een rekbaar begrip, dat wist ik eigenlijk al, maar op een of andere Europese manier gaat het er toch niet helemaal in... Gisteren ben ik met de groep mee geweest naar een bapteme (de ceremonie waarbij een baby een week na de geboorte zijn naam krijgt). We moesten hier om 10 uur zijn en de jongens zouden hier het muzikale deel voor hun rekening nemen. Dus om 9 uur gingen wij al op pad, ontbijtje scoren, jongens en instrumenten verzamelen en opgevouwen in auto naar Kafountine waar het geheel zou plaatsvinden. Hier liepen we al enige vertraging op -uiteraard- en ergens bekroop zo'n ‘te laat kom' gevoel me... maja mn omstanders hadden nergens last van dus daar ook maar in mee gegaan. Uiteindelijk kwamen we tegen elven aan. De rit vertraagde ook nog wat, gezien we een lekke voorband hadden en dus niet zo hard konden rijden (?). Op de binnenplaats zat een groepje oude mannen op een kleed en vele anderen in de schaduw erachter. De vrouwen kwamen ons direct tegemoet, voor een welkom weerzien. Daarna zijn we rustig neergestreken op een bankje.. in afwachting van wat komen zou.

Eerst maars rustig de omgeving in me opnemen, grappig als je dat met aandacht doet zijn er zoveel (kleine) dingen die opvallend/afwijkend zijn (voor mij dan). Voor me staan een stuk of 6 kinderen vrolijk te hupsen bij alleen al de gedachte dat er straks muziek gemaakt gaat worden. Er komt een jongetje voorbij met een wagentje gemaakt van plastic fles en dekseltjes als wieltjes. En een aantal spelen met een soort lange slierten... die ik nog niet direct kan plaatsen. Dan valt mijn oog een stukje verderop zitten nog een aantal mannen op een kleedje, met daarop het geofferde schaap voor deze feestelijke bijeenkomst. Driftig hakken ze erin met van die machetes. Van binnen lach ik, wanneer ik denk aan de steriele slagers bij ons, me niet eens afvragend of deze heren hun handen hebben gewassen voor dit gevecht. Ik besluit het geheel maars van dichtbij te gaan bekijken, ik zie dit (gelukkig) niet zo vaak, maar vind het boeiend om te zien hoe men hier zorgvuldig het hele dier uitsorteert in eetbaar en niet. (het eerste stapeltje is groter dan het tweede). Boven me cirkelen werkelijk de aasgieren al in de lucht. En even later zijn ze in grote getalen neergestreken achter, daar waar de huid te drogen ligt. De kinderen kijken er niet gek van op, ik daarentegen vind het machtig interessant. De slierten waar de kinderen trots mee rondlopen, blijken stukjes dunne darm te zijn, elastisch, zacht en lang dus ideaal speelgoed.

Schaap eten is hier een delicatesse, al heb ik min of meer afgezworen hier mn tanden in te zetten na mn avontuur in Timboektoe twee jaar geleden. Maar goed, schaap eten bij de ceremonie van een bébé geeft de ongeboren baby bescherming tijdens de draagtijd en na de geboorte veel kracht in zn leven. Voor iedereen is het goed hiervan te eten omdat je hiermee getuige bent geweest van de geboorte van dit kindje. Kracht en bescherming voor het leven dus.

Goed weer terug naar mn bankje. Issiaga speelt rustig wat op zn djembe en is daarmee de beste vriend van de kids, die bij de eerste klap al uitgelaten beginnen te dansen, dit is hun moment! Straks zijn de vrouwen aan de beurt en dan zijn het de kinderen die mogen toekijken. Ondertussen bewonder ik de kinderen, hun stralende ogen, stoffige snoetjes en sporen van snottebellen die er wel of niet meer zitten. Er worden onderling wat klappen uitgedeeld, tranen gelaten, veelal omdat de ander er met zn sliert vandoor gaat. Naast me worden twee enorme, maar dan echt met recht enorme hekseketels gestookt voor het dagmenu. Heel veel staat er voorlopig niet te gebeuren... ik heb tijd om even te profiteren van het snelle internet van Kafountine. Ruim een uur later haast ik me terug in de hoop niets te hebben gemist... en tref alles exact zoals ik het had achtergelaten. Het is vrijdag en dus zal het muzikale gedeelte pas aanvangen ná het vrijdagmiddag gebed, logisch. 13.30 uiterlijk 14 uur beginnen we, verzekert Iss me die ziet dat de hitte al enigzins zn uitwerking op me begint te hebben. Hmm.. dus eerst samen een bordje rijst gegeten in afrikaans eethuisje en daarna mn internetdingetjes afronden, nog een uurtje en dan snel terug. Voor ik het cyber verlaat is het 14.45u... Buiten ontmoet ik 2 Spaanse vrienden, die me uitnodigen even te komen zitten en praten de onderlinge issues van het Afrikaanse leven... Drie kwartier later zeg ik nu echt te moeten gaan, want ja anders mis je het hele feest. Toch? Nee zo laat was het nog niet ;-) Vlak na aankomst werd er in alle rust nog uitgebreid gegeten. De vrouwen hadden het eten bereid en alles werd over vele grote schalen verdeeld, ieder groepje zn eigen schaal. Ik had al wat gegeten, maar at mede uit beleefdheid toch even mee. En dat smaakte meer dan goed, dus lekker meegesmikkeld. Ik vroeg Iss welk ‘plat' het was, omdat ik het niet helemaal thuis kon brengen. En dat vlees dat is kip??? Nee duhh dat is schaap, klaarblijkelijk had ik het aanschouwen van daarvoor alweer geheel uit mn geheugen gewist... Ai, het eten van schaap is dus duidelijk lekkerder dan de geur(timboektoe) en daarmee heb ik me dus onbewust aangepast aan de gebruiken hier. En dus m'n kleintje verzekert van een krachtig en beschermd leven.

Voor een aantal van jullie zal dit nog een verassing zijn... maar ik ben inmiddels 17 weken zwanger. Issiaga en ik verwachten in juni ons eerste kindje. Gedurende het hele tweede trimester van mn zwangerschap zullen wij samen hier zijn, in Afrika. De laatste maanden samen in Nederland. Insjallah. Alles gaat goed, mn kwaaltjes zijn verdwenen als sneeuw voor de zon en ik voel me topfit. Iss is uitermate zorgzaam en lief voor me en samen zorgen we ervoor dat de goede vitamientjes op tafel verschijnen. We zijn daarmee groot afnemers geworden van de lokale groente markt. Mijn bolle buik -want jaa die komt al- krijgt hierop volop aandacht. De jongens zijn bijna overbezorgd. Zo was fietsen geen optie, mag dansen ook niet en kan ik nergens gaan zitten zonder kussentje. Wel superlief, maaruh fietsen gaat prima, dansen ook nog wel een paar maanden én ik heb mn eigen ingebouwde kussentje ;-) Maar goed, al met al gaat het prima! De kleine geniet volop mee en krijgt al voor de geboorte de nodige muzikale vorming. En de toekomst van de kleine man (obligatoire!), notre frere, word door de jongens al min of meer uitgestippeld. Heerlijk al dat enthousiaste natuurlijke medeleven. Natuurlijk was het ook de vrouwen gister niet ontgaan, en dus werd er een speciaal slotlied voor ons samen gezongen en voor mij als ‘íeja' (mama). Mooi, ontroerend en tegelijkertijd zo gewoon ‘het leven'. Uiteindelijk waren we pas na 20u thuis en dus meer dan tien uur ‘onderweg' geweest... Afrika-time pff! Voor mij was het de hoogste tijd voor mn bedje, behoorlijk intensieve indrukrijke dag dus volledig uitgeput. Gelukkig heeft mn schatje nog wel lekker voor ons een voedzaam maaltje gemaakt.

'Onderweg' zijn kost hier in veel gevallen wat meer tijd overigens... Zo doen we het meeste met de benenwagen, wat logischerwijs niet het snelste gaat natuurlijk. Als we geluk hebben zijn de fietsen die we vorig jaar hebben aangeschaft thuis en in bedrijf. Maar eigenlijk is er altijd wel iets stuk of iemand die ongevraagd een fiets in bruikleen heeft. Wat dan Afrikaans gezien heel normaal gevonden word want je deelt alles als vanzelfsprekend, maar hmmm dat vind ik Europees gezien toch alles behalve praktisch. Samen fietsen zit er dus niet in, en als we repetitie hebben en één fiets lopen we alsnog 3 km naar Diannah! Als er twee fietsen zijn moet je die goed in de gaten houden wanneer je ergens bent, niet zozeer dat ze gestolen worden want dat schijnt niet te gebeuren? Maar ongevraagd lenen kan natuurlijk altijd, en zo ben je fiets weer kwijt en kun je alsnog lopend naar huis. Heb de moed maar beetje opgeven en tracht me ook aan dit systeem aan te passen (valt niet mee). Een van de twee is tijdelijk in gebruik door iemand van de groep die m nodig heeft om dagelijks les te geven in Kafountine. Wat maakt dat de ander voor ons/iss als boodschappenfiets dient, als die er dan niet is sprint Iss naar dichtbijzijnde boetiek om eieren te halen of maken we er samen weer een dagtochtje van, omdat je nou eenmaal onmogelijk ‘snel' het dorp kan passeren maar iedereen moet ‘salueren' . Soms is het fijn dat je in NL anoniem naar de supermarkt kan, zonder met de kassiere en de buren uitvoerig in gesprek te hoeven. Maja tijd he... niks taftaf... alles op zn tijd en haast hebben heeft geen enkele zin. Maar ja soms heb ik geen zin om nog weer te lopen, zoals laatst na afloop van superleuk optreden van Dounia had ik weinig puf na het lange dansen nog te lopen en daarvoor zijn tegenwoordig (sinds dit jaar hier) moto-taxi's uitgevonden. Onze vaste motoman brengt ons regelmatig veilig en rustig thuis; knus met zn 3en op de motor. Nou duurde het sowieso langer dan half uur voordat hij er was, maar dat kwam omdat hij lag al te slapen. Later (halverwege) bleek ook dat de benzine op was! Ai, handig? Nou wist Alhassan dit wel, maar hij kon niet zeggen dat dit zo was toen Iss hem belde, want dan zou hij denken dat hij hem niet wilde ophalen??? Benzine halen was nergens mogelijk ook dit wist hij, dus dan maar kijken hoe ver we komen. Ook typisch Afrikaans als je het mij vraagt. Wat ik niet wist, is dat je met lege tank nog best een 3 á 400 meter verder kan doorrijden als je eenmaal gestrand bent, simpelweg door in de tank te blazen??? Haha, zal ik ook eens proberen als ik langs de kant van de weg sta ;-)

Er is verder nog van alles gebeurd (maar wou verhaal schrijven en geen boek dus hou het zo voor gezien) Maar kan niet afsluiten zonder de laatste nouvelle. Notre marriage' staat gepland op 15 jan 2012! Jawel.. dan stappen Issiaga en ik traditioneel in het huwelijksbootje! Gaaf he! We hebben een prachtige locatie aan zee, om zowel de huwelijksnacht door te brengen áls het feest te geven. En zijn nu lekker wat met de voorbereidingen bezig, wat toch wel heel erg leuk is om te doen. Zoals je bij ons een dag bruidsjurken gaat passen, stap je hier een boetiek binnen en koopt een paar meter stof in de hoop dat dat een mooie jurk uit voortkomt. En voor de ringen koop je een klompje goud en als het goed is smeed men daar twee passende ringen van. SuperSpannend allemaal, nieuw en gewoon fantastisch. Geen idee hoe het in praktijk zal uitpakken en laat dat ook mooi aan Issiaga over, die met zn connaissance en ideeen er zeker voor zal zorgen dat onze dag er een wordt om nooit meer te vergeten. Het bijzondere is ook nog dat mn ouders dan bij ons in Senegal zijn! Zij komen 7 januari aan en zullen een kleine 3 wk met ons samen hier doorbrengen. Heel mooi hoe dingen dan kunnen samenvallen, en gewoon zo moeten zijn.

Mocht jij hét feest van 2012 nou ook niet willen missen.. dan ben je natuurlijk van harte welkom! Weekje zon, weekje Afrika! Dat is nog eens een goed begin van het nieuwe jaar toch? Maar anyway... ook in NL willen we tzt een keer ons samenzijn met jullie vieren! Trouwen doe je per slot van rekening maar één keer, dus als daar twee keer feest uit te halen valt ;-) Wel zo Gezellig!

Verder begint morgen hier het jaarlijks festival in Abene en dus staat de komende week in het teken van Muziek, Dans, Cultuur en gezelligheid. Heb er weer erg veel zin in. De groep is al weken intensief aan het repeteren en staan de 29^ste op het programma. Dus dat belooft ook een groot feest te worden! Nou jullie horen het wel, overwinteren in Afrika is zo gek nog niet ;-) En eerlijk is eerlijk, ik mis wel écht de gezellige kerstdagen thuis... kerstbrood voort ontbijt en Mariah Carey op de radio.. en stiekum ook wel die winterse kou, die soms ook ‘lekker winters' kan zijn. Naja.. weet niet of jullie er net zo overdenken??

Wens jullie allen in ieder geval een heel fijn uiteinde en een fantastisch goed nieuw jaar! Met liefde en geluk in overvloed en dat ieders wensen mogen uitkomen, dat ieders dromen verwezenlijkt mogen worden... Durf te dromen, durf te leven! 2012 %

Grande bisou, Astrid & natuurlijk ook van Issiaga! Mon amour