Retraite a Abene ...

Goeiemorgen allemaal!

Want dat is het vandaag… een hele goede morgen! Issiaga heeft vanmorgen z’n visum in ontvangst genomen J En dat betekent dat hij vanaf eind april 3 maanden in Nederland mag zijn! Het is toch altijd weer een hele opluchting als het rond is, vooraf vele papieren invullen en documenten legaliseren, alles tig keer kopiëren, afreizen naar Dakar, gesprek op ambassade…. En dan afwachten… aaagh nou en die laatste momenten zijn toch even superrrrspannend! Maar zoals verwacht net als vorig jaar – na 2 dagen! – alles geregeld. Oef.. En Ontspannnnmaaar weer ;-)

Reizen is toch altijd behoorlijk intensief en vermoeiend, en hier met de hobbels en bobbels in de weg en de beperkte ruimte in de auto niet altijd oppercomfortabel. Dat in combinatie met de hitte en lengte van de af te leggen route naar Dakar, leek het Issiaga toch verstandiger dat ik relaxed in Abene bleef en dat hij alleen naar Dakar zou… Uhmmm. Was niet direct d’accord, maar uiteindelijk toch naar de beste bedoelingen van mn mannetje geluisterd.

Ik verblijf momenteel in op Kossey direct aan zee (waar we ook ons trouwfeest hadden!) en doe het grootste deel van de dag helemaal niets! Heerlijk. Lekker uitslapen, bijkomen van alles, uitwaaien op het strand, beetje bijkleuren tussendoor (laatste poging ;), inhaalslag boeken lezen, verse fruitsapjes drinken en languit in de hangmat. Dat is het wel zo’n beetje! De rest van de tijd doe ik nog minder… beetje me laten hypnotiseren door de golven van de zee, zonnestralen opvangen, de wind door mn hoofd laten waaien en volledig op de aarde liggen! Luisteren naar de vogels en de krabbeltjes bestuderend die continu paniekerig zijwaarts hun hol in duiken. Naja zo ongeveer J De dagen zijn wel lang zo… zonder Iss, stil aan tafel… dus zo nu en dan grabbel ik mn energie tesamen en onderneem de wandeling naar het dorp om daar wat mensen te ontmoeten en hapje te eten, en dan gauw weer naar huis de stilte in. Vind dat het prettigst op het moment!

Het blijft leuk, iedere dag als ik naar zee loop… passeer ik ‘herinneringen’ aan onze bruiloft! En dan geniet ik nog een keertje na. Aangekomen op het strand zoek ik een mooi stil plekje en strijk neer, zo’n moment waar je dan lekker naar uit kan kijken, rust en strand! En zo ook de eerste ochtend dat ik me naar het strand begaf, niemand te zien. Dus toen ik me volledig geinstalleerd had en rustig aan het aankomen was, werkelijk het is me altijd een raadsel waar ze vandaan komen… binnen een minuut! Een Gambiaan achter me! Aagh… neeee ze zijn er toch! Dacht het seizoen is wel een beetje voorbij de jacht op toubabs zal wel gesloten zijn…, maar nee hoor. How are you? What’syour name? En ga zo maar door met de vaste riedel. Nou kan ik vrij duidelijk zijn, na drie zinnen sociaal te zijn geweest en met ‘respect’ gezegd te hebben niet in te zijn voor gezelschap. Ik denk dat ze het dagelijks horen, maar toch werd zn ego gekrenkt en liep die wat te foeteren en te blazen. Naja als je het maar begrepen hebt. Na deze jongeman gelukkig genoeg geen visite meer gehad! Naja gister iemand die enthousiast op me afkwam… en vlakbij tot inkeer kwam ‘ha tu est la femme d’Issiaga, pardon. J’aipense tu est un etranger!’ Haha das toch lief, hij verontschuldigd zich om dat hij dacht dat ik een buitenlander was! Voel me aardig ingeburgerd hier (en dat zonder cursus!) Naja en zo kun je dus toch het een en ander beleven tijdens het niets doen.

Alleen zijn betekent ook zelf spinnen vakkundig verwijderen. Gekgenoeg zijn er meerdere grote jongens die de voorkeur geven zich aan de binnenkant van mn klamboe te begeven. Issiaga had als één ‘spinvriendelijk’ verwijderd, maja als ie dan iedere nacht terugkomt is het toch tijd voor hardere maatregelen. Maar dit was toch wel een uitdaging, dus ik in het donker de aanval ingezet. Spin in het nauw gedreven, waakzaam dat het beest me niet zal bespringen, maar finally heeft handdoek overwonnen! En kon ik rustig slapen. Blijft voor mij echter nog wel het raadsel, hoe ik iedere ochtend aan die nieuwe muggenbulten kom? Zullen die dan toch ín de klamboe zweven, zonder dat ik ze kan zien (en de spin wel?) of zullen die hun aanval schoon zien als ik ’s nachts mijn veilige bedje verlaat om naar toilet te gaan, wat ik toch doorgaans zo 7 a 8 x per nacht doe! Mysterie van de nacht!

En dan nu, vanmorgen met motor naar Kafountine, met 30 km per uur! Geweldig. Grappig toch hoe ik vroeger niets liever dan vol gas ging, en nu … doyedoye, dankadanka… haha. Naja vorige week nog dodelijk ongeluk hier met een motorrijder (hetzij in de nacht en icm alcohol), ma toch wel even weer extra alert! De internetverbinding is hier beter, (maar helaas viel de stroom uit vOOr het plaatsen van mn verhaal en de rest wat ik voornemens was te doen, dusss op de moto terug naar Abene en met veel geduld de verbinding aanslingeren en het nog eens proberen. Zie hier het is .. gelukt!)

Morgenavond komt Issiaga terug, na 16 uur op de boot gezeten te hebben en 3 uurtjes in de auto… en dan heb we nog tot woensdag samen hier. Woensdagavond land ik dan weer op Schiphol en zit het avontuur erop. Kan het volgende gelijk beginnen / verdergaan. Ik kijk er gekgenoeg ook wel naar uit om naar huis te gaan’ het is tijd en het is goed zo. Tijd om lekker even bij paps en mams bij te komen en daarna in Grunn de babykamer klaar te maken (een begrip wat hier uiteraard niet bestaat!) Ik vind het heel fijn dat alles zo goed is gegaan en dat ik zonder ziekte of andere enge ellende, heerlijk dik drie maanden van alles en iedereen heb mogen genieten hier. Ik voel me een dankbaar mens.

Jullie ook bedankt voor alle reacties op m’n reisverslagen! Ik heb er weer van genoten ze te schrijven en vond iedere keer weer heerlijk jullie reacties vol medeleven te lezen! Ja eerlijk, vaak met een lach en soms ook met een traan. Zullen de hormonen wel zijn, toch?

Veel liefs et grande bisou, hoop jullie allen weer te zien en HollandeJ

Astrid

Familie in Guinee ;-)

Nog niet zo gek geleden verlieten Issiaga en ik samen met paps en mams het Senegalese. Na een superleuke tijd samen, relaxed en vol nieuwe indrukken en ervaringen vlogen mn ouders weer huiswaarts en wij door naar het andere thuis, nl Guinee. En hier hadden we nog een missie te volbrengen.. de stage! Maar hiervoor nog drie dagen te gaan....

Conakry is echt een mega stad, met te veel auto's en ongeduldige (of creatieve) chauffeurs en een slecht wegdek, met als gevolg soort van continue file. Daarnaast vind het meeste ‘leven' plaats op straat en is het een land waarin iedereen voetbalfanaat is... Wat betekent dat er op de avond dat hét nationaal elftal speelt(Coup d'Afrique) de gehele stad vast staat (of in beweging is - tis maar net hoe je het bekijkt) En zo stonden we dus alsnog na een relaxed uurtje vliegen, direct na verlaten van de luchthaven compleet vast in het verkeer. Vele auto's zoeken een uitweg door de menigte, tot grote ergernis van de ‘eetstandjes langs de kant van de weg, die hun waren onder een laagje stof zagen verdwijnen en dus de weg baricaderen, waarop dan weer een langdurige woordenwisseling ontstaat waar menigeen zich mee bemoeit. Chauffeur en manlief mengen zich in het rumoerige geheel en ik zit ingepakt tussen alle bagage lichtelijk onrustig om me heen kijkend in de lege taxi. Ja hoor, we zijn weer ‘op reis' het avontuur is weer begonnen!

Issiaga's broer woont in hartje stad en had een kamer om de hoek voor ons geregeld. Ideaal! Zo konden we direct na ons ontbijtje in actie om de laatste regeldingen te volbrengen. Ha en daar bleken de drie dagen volledig mee gevuld ;-). Dat wat reeds 3 x voorbesproken is, moet je minstens 4 keer herbevestigen en vervolgens op moment van uitvoering constateren dat er toch iets niet helemaal volgens plan is gegaan. Naja, het hoort er allemaal bij. Gelukkig zijn er altijd ook veel dingen die gewoon vlekkeloos verlopen, of problemen die op prachtige manier oplossingen vinden waarmee alles precies op tijd en goed komt! En zo zal het dus ook gaan.... Lesje om de controledrang een beetje los te laten en me over te geven aan de verassingen die nog komen gaan. (tis eigenlijk geen eens verassing meer ;-)

De reis was fantastisch! En ook zeker weer een feestje om te doen. Met een superleuke, enthousiaste groep van zeven deelnemers en een heeeeleboel artiesten hebben we twee weken ons ondergedompeld in de Afrikaanse cultuur en onze dagen gevuld met dans, muziek, zang en heel veel plezier! We verbleven op het eiland Room voor de kust van de grote stad. Daar hebben alle lessen plaatsgevonden, s middags kon iedereen lekker gestrekt op het strand of met een boekje in de hangmat genieten van het paradijslijke uitzicht. En daarnaast hadden we allerlei leuke uitstapjes in het programma, welke alle onder muzikale begeleiding zijn uitgevoerd ;-) Zoals een boottocht naar het naastgelegen eiland, waar we een lange (intensieve!) wandeling hebben gemaakt door de prachtige natuur en karakteristieke dorpjes. Deze grote inspanning werd beloond met een heerlijke visbbq en een verfrissende duik in zee ;-). In het weekend hebben we een excursie gemaakt naar het binnenland van Guinee. Met een traditionele Sabar(muziek feest) en presentatie van ‘fetisj'(man die glas eet en bladeren in geld kan veranderen?) was onze eerste avond hier een hele belevenis. Volledig uitgeput van alle indrukken vervolgens K.O. op bed, de lessen zouden in de avonduren plaatsvinden en dus hadden wij de tijd ons een uurtje te verslapen ;-) Whoops! In de middag hebben we nog het project bezocht wat onderdeel is van het parc waar we verbleven (MillyMamoudou). Een initiatief waar 120 kinderen, uit kansarme gezinnen, verdeeld over 3 dagdelen, eten en scholing krijgen en op een geweldig gedisciplineerde praktische en leerzame manier. Goed om te zien hoe ontwikkelingswerk hier in praktijk georganiseerd is!

Onze tweede week was volledig gevuld met lessen en ander muzikaal vermaak en Issiaga's moeder is gezellig een weekje bij ons gekomen op het eiland. Zowel voor haar als voor ons erg bijzonder en fijn. Ze heeft haar ogen uitgekeken zo naar de fote's die in hun strakke zwembroek de zee in gingen ;-) (schamen hun ouders zich daar niet voor?) Maar bovenal heeft ze genoten van het zien van Issiaga en alles wat en wie hij is en bereikt heeft. Prachtig! Zo'n trotse moeder (en terecht!) Het was en kadootje om deze twee werelden even samen te kunnen voegen, werkelijk heel mooi.

De groep is vorige week zaterdag weer naar Nederland teruggereisd. Met trots kunnen we terugkijken op een zeer succesvolle en geslaagde stage, met tevreden, enthousiaste en superleuke deelnemers. Het was echt weer een feestje! Ons feestje J Wontanara

Na hen op de luchthaven te hebben afgeleverd, zijn we zelf linea recta doorgereisd naar ons rustoord Dubreka! Tijd om alle verantwoordelijkheden even naast ons neer te leggen en volledig te relaxen. (uitgangspunt!) Vrienden van ons hebben hier een superhuis! En wij hebben het geluk daar nu te verblijven. Karim is er zelf ook (zn vrouw is momenteel in Italie, en ook zwanger! Leuk) en we vermaken ons uitstekend. De mannen zorgen voor mij en het eten en Assie ligt gestrekt in de hangmat! Wat een weelde... haha! Nee hoor het is ook niet zo dat ik alleen uitgeteld lig te zijn, maar de max is wel een beetje bereikt. Overdag is het HOT (itt gruwelijk koud zoals bij jullie!) en madame is mooooeeee. Nu is het moment daar aan toe te geven en even bij te komen. Verders gaat alles met mn zwangere buik helemaal prima! Heb echt een hele mooie bolle buik en meer dan geregeld verschijnt daar een hobbeltje in, haha. De baby is erg actief en daarmee is moeders wat meer in rust, zo blijven we samen in evenwicht ;-). Alles gaat goed, fijn om deze tijd samen door te kunnen maken.

Maar natuurlijk zitten we toch ook niet helemaal stil hier. Afgelopen vrijdag hebben we Issiaga's verjaardag gevierd! Met creatie Assie gateau in de morgen én met PIZZA 's avonds bij het vuur!! Hahaaa jaaa, das het voordeel van zijn bij een ‘italiaanse' en naast de bakker(=oven) wonen! Smullen J!! Karim had ook nog dikke cake gecreëerd, en dus konden we weer, á la marriage aan het snijden en verdelen onder de vele toeschouwer(tje)s. Uiteraard mocht ook de ambiance niet ontbreken en waren er vele artiesten om ons muzikaal te vermaken. Issiaga's 32'ieme anniversaire est tres bien passé.

Verder hebben we nog wat rondgetourd en gewandeld op zoek naar water en een mooi stuk grond om een stulpje te bouwen voor de toekomst. Dat gaat dan natuurlijk niet zo als met een makelaar, met overzichtje aan mogelijkheden. Nee hier gaat alles net even anders. We hebben in stadje gekeken, maar daar zijn alle parcels al kaal gehakt en bouwen er teveel buren. Wij geven toch duidelijk de voorkeur aan ‘te midden van het groen, aan het water en in de omgeving van de familie'. Dus na wat informatie inwinning in omgeving van het dorp afgereisd naar Koba. Aangekomen bij onze anderhalve hectare, bleek deze toch iets kleiner uit te vallen... Gezichtsbedrog of onwiskundigheid? Meetlint erbij. Maar ook dan is het wel zo belangrijk om even mee te kijken; De 33 meter die men telde per keer, vond ik toch wat aan de kleine kant.. (wiskunde was niet mn sterkste vak maar toch) het bleken er slechts 10 te zijn. En daarmee kwamen we in totaal op kwart hectare ipv anderhalf. Tsja maar de grond eigenaar wou nog altijd de prijs voor een paradijs, dus de koop is niet gesloten. Zoals altijd is het beter eeeeven geduld te hebben, op je gemakje rond te kijken en dan je slag te slaan. Inmiddels al meerdere mogelijkheden' zich aangeboden en dus wachten wij op ons stukje droomland. To be continued....

Tot slot; bedenk als je thuis zonder nadenken het licht aan doet... dat we hier ws in het donker zitten! Dat wil zeggen we hebben gemiddeld 8 uur stroom per dag, alleen is altijd de vraag wanneer het komt. Soms hoor je een gejuich op straat en dan weet je dat hét er weer is. Maar meestal werkt het snachts! Zo rond middernacht gaat dan de ventilator aan én het licht (wat dan voor de nacht weer wat minder gewenst is). Maar ala dan kun je wel gelijk je even van je bed lichten om de opladers in het stopcontact te drukken en te profiteren van de waterkoker! Om je thermos mee te vullen voor nescafetje van de volgende morgen! Maar we klagen niet, de luxe van zo nu en dan licht, laat je het licht ook wel zien ;-) Ach en in het donker met kaarslicht, blijft toch ook wel zo gezellig!

Naja, het einde van mn Afrikaanse leventje was bijna aangekomen. Zij het niet dat Assie net even te laat de datum van haar terugvlucht wilde doorgeven... en dat er als schrikreactie op de kou, blijkbaar vele Hollanders nu liggen bruin te bakken op het Gambiaanse strand en alle vluchten vol zijn tot de 7^e maart. Dus nu heb ik hier nog twee weekjes extra! Op zich geen straf hoor, maar we hebben wel het nodige te ondernemen... Ik ben me nu geestelijk aan het voorbereiden op dé rit naar Dakar... waar we ‘fingers crossed' het visum voor Issiaga gaan halen! Insjallah' zal hij dan eind april weer aan mn zijde zijn. Nu eerst nog twee weekjes samen J

Tot zover... Assie, Issie en notre petit en Guinee.

Madame Soumah!

15 januari 2012.... Notre jour de l'amour!

Onder een strakblauwe hemel en de stralende zon begon onze dag met een lekker Afrikaans ontbijtje... met uitzicht op zee. Voor deze bijzondere dag verbleven we 2 nachten op een campement aan de kust waar ook het gehele feestgebeuren zou gaan plaatsvinden. Wie wil dat nou niet J Na een toch ietwat onrustige nacht... en met oplopende spanning voor al het onbekende en onverwachte wat komen zou.. zaten we vooralsnog rustig aan de papaya met nescafe en op de achtergrond het rustgevende ruisen van de zee. Het was een prachtige dag (als vanzelfsprekend) maar we mogen nog van geluk spreken dat de harmattan' nog niet gearriveerd was... afgelopen week was het namelijk bar en boos, wat inhoudt dat je meer stof binnenkrijgt dan zuurstof en eigenlijk was het niet mogelijk je ogen open te houden zonder gezandstraald te worden.... On a eu la chance dus!

De tijd begon (voor mij) toch ietwat te dringen voor mn Europese planning met koffie en gebak. Daarvoor moest ik nog opgetogen worden en mn man in het pak. Gisteravond kregen we op de valreep de inmiddels passende jurk geleverd en dus kwam alles keurig op tijd(?) in orde. Assie in het wit Satijn en Issiaga in prachtig bewerkt donkerpaars traditioneel (dus met moslimslofjes) pak. Mijn aanstaande man zag er werkelijk adembenemend mooi uit. En ik zag er in mn zelf ontworpen schitterende bruidsjurk ook oogverblindend uit. Zowel letterlijk als figuurlijk.. want in de felle zon gaf ik zelf bijna licht ;-) Mamoudou had werkelijk meer dan zijn best gedaan en een eindresultaat afgeleverd waar we allemaal wat stil van werden. Ook paps en mams waren vandaag op zn Afrikaans en pasten zo naadloos in het geheel.

Om en nabij 11 uur ;-) verschenen onze naaste vrienden om de eerste bruidstaart mee aan te snijden... ‘heureux mariage Issiaga & Astrid' stond er in sierlijke en smaakvolle letters op geschreven. De tafels hadden we naar de schaduw verplaatst... om zo rode wangetjes en zweetvlekken enigszins te voorkomen. Haha en tegelijkertijd was het daar natuurlijk beter vertoeven dan in de volle zon. Laurie heeft vakkundig de taart verdeeld en onder voortdurend fotograferen hebben we deze opgesmikkeld. Ondertussen voel ik me op en top bruid en bijna ‘madame'.

Dé bruidsfoto's hebben we natuurlijk aan het strand gemaakt met de zee als achtergrond. Het gevoel om zo op blote voeten in fladderende jurk op de zee af te lopen met zon in mn gezicht en man in de hand! Heerlijk. Het moment dat we samen hadden om ‘privé' foto's te maken was jammergenoeg petit... er waren teveel gegadigden die geen geduld meer hadden en dus met ons op de foto wilden.

Na de lunch, pasta a la mami! even een klein schoonheidsslaapje gedaan en daarna ging het eigenlijk past echt beginnen. De gehele morgen was Jeanet al actief het terrein aan het opfleuren, jawel met ‘fleurs' kleurige bloemen dus en linten passend bij onze outfit! Deze had ik dus al wel gezien maar verder was het een grote verassing wat daar aan te treffen.. Onder begeleiding van mn aanstaande man en voortgegaan door papa en mama, naar de menigte begeleidt. Wauw wauw, mooi moment! Moeders ging ons voor met een grote kalebas en strooide rijst voor ons om zo ons kindje van voldoende eten te verzekeren. En papa besprenkelde de aarde voor ons met water, om altijd rust en vrede te mogen ervaren tijdens ons leven. Zo gingen we de poort door. Van palmplanten hadden ze een mooie poort gevormd in de vorm van een hart en uiteraard versierd met bougainville.

Buiten de poort stonden twee versierde 4x4´s voor ons klaar, uiteraard met Demba als vaste chauffeur! De familie in één, onze vrienden in de andere en alle jongens bovenop! Geweldig, dit was voor mij een van de hoogtepunten van de dag. De vreugde en uitzinnigheid waarmee de jongens op en om de auto sprongen, zingend en joelend... met takken van de bomen, rennend en dansend met de auto mee (in de volle zon!) oneindige energie. Alle mensen uitbundig zwaaiend langs de kant van de weg... voor ons, voor mij! Zoveel ´happiness´ zie het dan maars droog te houden (haha ik niet hè ;) Onder continu getoeterd en gezang reden we door heel Abene op naar de moskee'.

Daar aangekomen zaten alle gerespecteerde ouderen ons al rustig op te wachten. De imam, chef de village... en nog een heleboel andere mannen hadden zich verzameld om ons traditioneel huwelijk te sluiten. Nadat we even het geheel in ons op hebben kunnen nemen worden we verzocht bij hen te komen zitten. Volgens tradities de vrouw gesluierd... Er waren veel mensen en tijdens de ceremonie kwam ook de bus aan met vrouwen uit Kafountine, met andere woorden het was nogal druk. Getracht mijn aandacht gefocust te houden op mn liefie tegenover me en de imam die tot ons sprak. Een belangrijke boodschap dat het huwelijk niet iets van een dag is maar voor het hele leven J d'accord! Na enkele adviezen en wijze raad kreeg ik een kola-noot aangeboden om een stukje van te eten. Ik wist dat het nú niet het moment was deze te weigeren... maar ik wist ook welke bittere smaak me te wachten stond van deze rauwe noot.... Yek! Uit respect dus gegeten, maar gelukkig konden ze er ook wel om lachen omdat me was wel aan te zien was dat het niet zo in de smaak viel.

Onder vele toeziende ogen en camera's vervolgens ‘ons ringen ritueel' gedaan, wat niet helemaal past in deze traditie, maar wel voor ons bij deze dag. Ja hoor nu is het helemaal écht! On est marié. C'est vrai maintenant... ensemble pour la vie! Het huwelijk is gesloten... rest ons nog het feest! Na afloop van de gehele ceremonie wederom door papa en mama ritueel richting auto begeleid en terug naar Kossey getoeterd.

Aldaar was de doundounba al in volle gang! Artiesten van verscheidene groepen uit Abene, Guinee en Gambie heten ons muzikaal helemaal welkom... Een enorme kring van mensen en een lange gedekte tafel voor ons. Geweldig!! Mensen die voor ons komen dansen of zich volledig dubbel vouwen!?! En le couple marie moest natuurlijk ook even de kring in ;-)

We hadden een klein probleempje met de stroom (oftewel het apparaat dat daarvoor moest zorgen)... maar ala dan maar eerst iedereen eten en daarna dé taart aansnijden. De gehele dag is er een groep vrouwen aan het koken geweest... met 5 grote heksenketels en wasemmers vol groente.. kilo's rijst, 30 kilo vis, 2 dozen kip... en ga zo maar door... De vrouwen hebben ze voor alle gegadigden het eten klaar gemaakt. Enorme schalen met echt supergoed eten werden onder de mensen verdeeld. Eten in deze getale bereiden en tegelijk serveren,das dan weer een organisatie op zich, wat ik hen toch echt niet nadoe. Diep respect. Om nog maar niet te spreken over de ‘gateau' balletjes (soort van zoete oliebolletjes) die ze de voorgaande dag tot diep in de nacht gemaakt hebben of de liters vers ‘geperste' jus (welke dan wel gezoet was met gruwelijk veel suiker). Anyway alles was tot in de puntjes verzorgd... Fantastisch!

Maar hierna was het nu toch echt tijd voor onze 3 dubbele bruidstaart in stervorm! Nadat mn moeder ten tonele van iedereen, een paar hartverwarmende woorden naar ons en hen had uitgesproken(c'est le bon souvenir!) en Laurie onze eerste ontmoeting tot in de details beschreven had, hebben we de taart aangesneden. Als een soort persconferentie stonden de fotografen aan de andere kant van de tafel. Achter ons had zich een menigte kids samengevoegd... alleen waren zij meer geïnteresseerd in wat er óp de schaal lag. En het was me toch een lekkere taart ;p dat ik ook goed geprofiteerd heb van mijn positie als taartsnijder ;-)

Na deze indrukwekkende dag en uitermate geslaagd feest, was het tijd ons eeeeeven terug te trekken, om vervolgens in avondkostuum weer ten tonele te verschijnen. Jaaa want naast mijn schitterende bruidsjapon, had Baylo met hart en ziel een meesterwerk geborduurd op mn avondkostuum. Ook Issiaga stak zich ook in een mooie avondoutfit, luxe en werkelijk prachtig!

In het restaurant, wat nu omgetoverd was tot feestzaal, werden we binnengehaald als koning en koningin. De DJ had zn beste muziek geselecteerd (uit de hitlijsten van 15 jr terug; nostalgie heerlijk ;) en daar gingen we dan, dansend tot achter onze volgende tafel. Maar vóór er verder gedanst kon worden, moest er eerst weer gegeten worden. Al hadden we eigenlijk geen plekje meer over, het eten rook te lekker dat moest gegeten worden. Eten is een van de belangrijkste dingen tijdens een Afrikaanse trouwdag, das me wel duidelijk, een gevulde buik is een tevreden persoon.. Zelf was ik was al meer dan tevreden ;-) En gezegend met een bolle buik was ik ook al ;p maar oke!

Maar het feest ging dooooor. En na de feestelijke gouwe ouwe van de DJ, mochten natuurlijk de opzwepende djembes ons in beweging brengen. Leuk voordeel van trouwen met een artiest, aan muzikanten geen gebrek! Met twee groepen uit Guinee, een delegatie uit Gambia en Saly met Wakily uit Abene ging het dak eraf. Heerlijk gedanst! Op een gegeven moment gingen zelfs de plantenbakken mee op ronde en de maskers van de wand. Een groot feest, een geweldige ervaring.

Vol van alles, terug naar ons huisje en... in diepe slaap.... De volgende dag was alles alweer voorbij! Gek toch hoe je zo naar iets kan toeleven... en daar nu op kan terugkijken. Gelukkig met een warm hart gevuld met een prachtige herinnering. De bezegeling van onze liefde, hier samen met papa en mama in Afrika! Ik ga vanaf nu als getrouwde vrouw door het leven J

Jullie allen bedankt voor jullie ´aanwezigheid´ bij onze bruiloft, in afstand misschien ver weg, maar gevoelsmatig ´met ons´! Bedankt

Grande bisou

Madame et Monsieur Soumah

xxx

De familie in Afrika !

Afgelopen zaterdag vol spanning in afwachting van de familie op de luchthaven. Het duurde even maar eindelijk dan toch de vertrouwde lach van moeders en later ook vaders in het vizier! Laatste keer alle bagage door de scan en daar waren ze dan. Mn ouders in Afrika! Wie had dat een aantal jaren geleden gedacht? En nu klopt het helemaal en is hun komst bijna ‘gewoon’ maar zo bijzonder!

Samen in de auto het drukke Gambia uit, met de eerste aanblikken van het Afrikaanse leven; kleurige vrouwen op straat, bankstellen in wording en matrassen opgestapeld langs de kant van de weg. De grensovergang… een donker kamertje waarin oude man dan geduldig alle gegevens uit ons paspoort overneemt. Auto in auto uit en nog een keer paspoort stempelen daar waar we Senegal binnen gaan. Kleine kinderen die aan komen rennen met een zakje geschilde sinaasappels voor 100 franc (15 cnt). Ik merk dat ik ook weer even met nieuwe ogen naar dit hele gebeuren kijk en realiseer me dat het een vreemde gewaarwording voor mn ouders moet zijn. We gaan van de asfaltweg met overstekende koeien af.. en hobbelen verder over de stoffige zandweg en omzeilen de kuilen van links naar rechts. Wat een avontuur, nu al. En wat een feest!

Thuis komen we in het donker aan en heeft Mami lekker gekookt dus kunnen gelijk dineren bij kaarslicht onder een bijna volle maan! Het gestress van inpakken en voorbereiden is nu passé, tijd om te relaxen. En voor ons om de boel goed te verzorgen ;-) Helemaal leuk en vertrouwd tegelijk om weer zo samen te zijn hetzij in een geheel andere achtergrond. Vind het erg fijn en bijzonder dat ze nu hier zijn om kennis te maken met ons leven hier.

Afgelopen dagen lekkere ontbijtjes verzorgd mét Hollandse lekkernijen! Kerstbrood ;p, muesli en chocola (nee nog net niet voort ontbijt!) Natuurlijk een wandeling naar het strand gemaakt, verse garnalen gesmikkeld, de Afrikaanse Franse wijn geproefd –nee ik niet L - de halve dorpsbevolking vriendelijk de hand geschud, maten opgenomen voor hun bruiloftsoutfit to be! En heel wat afgewandeld. En lekker gerelaxed natuurlijk.. thuis de veelkleurige vogeltjes bewonderend en luisterend naar dit natuurlijke samenspel van getjilp.

Onze rat ‘is niet meer’! Na meerdere slapeloze nachten besloten onze bovenbuurman om te leggen. Alle waarschuwingen genegeerd bleef het beest non stop rondjes rennen over het plastic op t plafond, luidruchtig knabbelen en zelfs zn keuteltjes naar beneden werpen. De maat was vol! Stinkend gif in bordje aardappels gedaan en op plafond gezet. De volgende nacht was het stil… 2 dagen later stonk het gruwelijk en gelukkig vond Issiaga snel onze overleden buurman. Dikke rat met lange staart Yek! De rust is wedergekeerd. Gelukkig is zn neefje, de muis aan dit alles ontsnapt, had laatst ontmoeting met dit schattige beestje in de badkamer en het keek me met die bolle oogjes zo dapper en vriendelijk aan. Maar deze is inmiddels weer getraceerd dus ongedeerd, en trippelt zachtjes knabbelend boven ons, dus ya pas de probleme.

De spiders blijven netjes op afgesproken plek, zoals bijvoorbeeld ter hoogte van mn kussen tegen de muur. Omdat ze niet van hun plek wijken en iedere keer op dezelfde locatie bivakkeren slaap ik daar niet minder om. Echter een van hen had de doorgang in de klamboe gevonden al grabbelend naar mn lampje greep ik vol in dit potige dier.. iieek das lekker wakker worden. Haha naja ´m de uitgang gewezen en klaar. Onnozele spin ook trouwens; logischerwijs zit er toch helemaal geen mug ín de klamboe??? Hmm maar misschien was hij daar voor andere doeleinden ?!?

Onze kerstdagen waren om zo te zeggen ‘ontspannen’. Hier wordt weinig aan kerst gedaan, omdat het land voor meer dan 90% uit moslims bestaat. Het enige was dat iedereen mekaar ‘bon fête’ wat het dan ook verder mag inhouden. De enkele kerstversiering, vreselijk bont gekleurd hangen er tot op heden nog. Ons menu hebben we gestookt op houtvuurtje; pasta met tonijn en ons kerstonbijt mag niet echt naam hebben. Ik heb getracht de vertaling van ‘Flappie’ voor Issiaga te zingen en daarmee was onze kerst compleet. Het is nu mijn derde jaar op rij hier in Senegal, dus volgend jaar gezellig weer ‘thuis’!

Het festival was errug geslaagd, het optreden van Dounia verpletterend. Zo sterk! Jammer dat ik muzikaal niet zo’n goede recensent ben anders had ik even in mooie bewoordingen verslag kunnen geven. Gelukkig heb ik vaste hand en delen gefilmd, als ik straks tijd over heb? Maak ik er wat moois van.

Oudjaarsavond hebben we uitgezeten op’t Festival. Om 22u viel het donker in en hadden we een stroomstoring van een uur en dus zat ieder geduldig te wachten in het donker, grappig genoeg alsof het de gewoonste zaak van de wereld is (wat eigenlijk hier natuurlijk ook zo is). Om 23 u ging het licht weer aan en dus het feest verder. Zoals wij af tellen tot middernacht… zo tikte de klok hier gewoon door en na afloop van het optreden bleek het al 2012 te zijn! Hoogste tijd om te zoenen dus en bonne année te wensen. Het nieuwe jaar had echter een ietwat onverwachte wending… We waren al op weg naar het vuur op het strand toen mn buik zin had in wat te eten dus teruggekeerd om bananen te halen. Hier troffen we Seckou aan op de grond zittend en zich vastklampend aan Issiaga bij het herkennen van zn stem. Hij had iets in zn oog gehad en kon niets zien, hij was natuurlijk volledig in paniek. Getracht zijn oog te bekijken wat donkerrood doorbloed was. Hij zag niets, kon zelfs niet wanneer het Ikealampje recht in zn oog scheen. Maar hoe kom je op dit uur bij een ‘goede’ dokter en wat kan deze nu doen? Eerst maars kalmeren en het verhaal duidelijk krijgen. Een venijnig wijf had (want dat ben je dan) bij ons thuis (huis vd groep-3 km vanaf dorp) de jongen aan zn been uit de tent getrokken en vervolgens het glas gegrepen en dat naar zn hoofd gesmeten, simpelweg omdat ze niet wou dat hij in de tent even ging uitrusten. Te ziek gewoon! De jongen is blind naar het dorp gelopen en opgepikt door een auto, waar hij bijna onderliep (omdat je natuurlijk als wandelaar de auto moet ontwijken). En daar trof hij ons dus ‘toevallig’. Het oog leek niet beschadigd en omdat hij anders alleen zou zijn (thuis) hebben wij besloten hem mee naar ons huis te nemen en daar te blijven… de feestvreugde was ook wel een beetje over moet ik zeggen. Dus papa en mama in het grote bed en Seckou in het kleine bedje, einde verhaal. Volgende ochtend was de pijn minder en heeft de dokter wat ontstekkingsremmend voorgeschreven. Het wit van de oogbol begon nl te zwellen? We hebben m een paar dagen in de zorg gehad en toe is hij naar onze Spaanse vrienden gegaan. Inmiddels ziet hij nog niet scherp, maar is het zicht een stuk verbeterd. Lang verhaal, van een lange nacht.

Tot slot… Zondag is onze grote dag! 15-01-2012 J Notre marriage! De voorbereidingen zijn in volle gang! Ik dacht het voorwerk allemaal al wat eerder te regelen, maar hier gaat het er toch wat anders aan toe. Het meeste moet gewoon op het laatste moment, en dat is dus nu. Zelfs al begin je tijdig…. Vier weken geleden zijn we voor het eerst naar Ziguinchor geweest, om ons te oriënteren voor de ringen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een goed uitziende juwelier met volle vitrines. Je betaalt per gram goud ben dus spreek je duidelijk af hoeveel gram per ring. Netjes de maat opgenomen en over een week klaar, das mooi! Geregeld. Voor we afreizen naar Ziguinchor eerst maar even gebeld óf de ringen wel klaar waren. Je gaat natuurlijk niet echt voor je lol om 6 uur in de auto, goed twee en een half uur rijden en dan voor niets aankomen. Hetzij een dag later maar alles zou in orde zijn. Aangekomen bij de juwelier toch eerst in de wacht gezet, alleen de insriptie moest nog. Oke, dus eerst maar even boodschappen doen op de markt. Aan het eind van de middag bleken de ringen te groot als te klein te zijn én samen in plaats van 8 gram de 5 gram niet te halen. Oh, hoeveel moest dit dan zijn?? Ya pas de probleme… hmm nou geloof toch wel dat we nu een probleem hebben. Dikke discussie, welke weinig vertrouwen gaf maar á la een week later zou alles klaar zijn! Nogmaals een dagtochtje Ziguinchor dus, maja dan heb je ook wat he! Gouden trouwringen J. Om een lang verhaal wat in te korten.. Op afgesproken datum ‘zelfde verhaal’ enkel de inscriptie nog.. jaja, nou laat dan eerst de ringen maar eens zien, dan weten we gelijk of de maat en het gewicht goed zijn, ja toch! De beste man kwam met twee onbewerkte staafjes goud aan, kortom had nog niks gedaan… en dus wij weer voor niks dat pokkestuk gereden. Geld terug en op zoek naar oplossing. Terug naar de basis, in Abene zit een iniminijuwelier (met enkel glazen kast) en welke Issiaga al lang kent en vertrouwen in heeft. Bijzonder genoeg had ik ook weer met hernieuwde hoop en vertrouwen dat nu alles gewoon net op tijd goed ging komen. Dus opnieuw stapel geld betaald(waarmee je zou verwachten dat alles hier mogelijk zal zijn!) Jammergenoeg bleek ook hij enkel hele dunne ringetjes gemaakt te hebben van optelde niet meer dan 5 gram, gek toch terwijl we echt voor 8,5 betaald hebben. Hij bleek geen ‘weegschaal’ te hebben, nee das lekker makkelijk beloftes doen. Einde verhaal… Het wachten is nu dat deze jongeman ons geld teruggeeft… Inmiddels hebben we gisteren zilveren ringen op maat laten maken voor een tientje en klaar is Kees. Case closed.

Inmiddels twee dagen voor de grote dag… heb ik nét mn bruidsjurk gepast, hier moet nog wat aan versteld worden maar daarna zit ie insjallah als gegoten. Mn avondkostuum heb ik tot op heden nog niet gezien, maar we hebben nog tijd genoeg… toch? Maar ik met mn engelengeduld maak me niet (meer) druk ;-)

Verder heeft Issiaga alle verdere regelszaken op zich genomen en dus druk aan de organisatie… En het is nogal een organisatie!!! Het aantal genodigden is verre van onbekend, maar duidelijk is wel dat het er een heleboel zullen zijn. Om voor hen het eten te verzorgen gaan er nogal wat kilo’s in omloop. Zoals bijvoorbeeld alleen al een zak bloem, van te weten 50 kilo!!! Om lekkere fathaya’s (visflapjes) van te bakken en oliebolletjes. Daarnaast zullen er meerdere hekseketels gevuld worden voor de rijst en vis. Vele baobab’vruchten worden omgezet naar sap, wat ook echt een hele klus is, alle pitjes draadjes ed te verwijderen? Maar het vrouwenteam staat klaar… en ik laat me gewoon verassen. Afrikaanse bruiloft één groot feest. Wordt vervolgd …

Tijd ! is een rekbaar begrip

'Tijd' is een rekbaar begrip...

Het einde van het jaar nadert, tijd voor een korte terugblik op de afgelopen weken die alweer zijn verstreken. De tijd gaat soms snel, soms langzaam. Tijd uberhaupt is hier een rekbaar begrip, dat wist ik eigenlijk al, maar op een of andere Europese manier gaat het er toch niet helemaal in... Gisteren ben ik met de groep mee geweest naar een bapteme (de ceremonie waarbij een baby een week na de geboorte zijn naam krijgt). We moesten hier om 10 uur zijn en de jongens zouden hier het muzikale deel voor hun rekening nemen. Dus om 9 uur gingen wij al op pad, ontbijtje scoren, jongens en instrumenten verzamelen en opgevouwen in auto naar Kafountine waar het geheel zou plaatsvinden. Hier liepen we al enige vertraging op -uiteraard- en ergens bekroop zo'n ‘te laat kom' gevoel me... maja mn omstanders hadden nergens last van dus daar ook maar in mee gegaan. Uiteindelijk kwamen we tegen elven aan. De rit vertraagde ook nog wat, gezien we een lekke voorband hadden en dus niet zo hard konden rijden (?). Op de binnenplaats zat een groepje oude mannen op een kleed en vele anderen in de schaduw erachter. De vrouwen kwamen ons direct tegemoet, voor een welkom weerzien. Daarna zijn we rustig neergestreken op een bankje.. in afwachting van wat komen zou.

Eerst maars rustig de omgeving in me opnemen, grappig als je dat met aandacht doet zijn er zoveel (kleine) dingen die opvallend/afwijkend zijn (voor mij dan). Voor me staan een stuk of 6 kinderen vrolijk te hupsen bij alleen al de gedachte dat er straks muziek gemaakt gaat worden. Er komt een jongetje voorbij met een wagentje gemaakt van plastic fles en dekseltjes als wieltjes. En een aantal spelen met een soort lange slierten... die ik nog niet direct kan plaatsen. Dan valt mijn oog een stukje verderop zitten nog een aantal mannen op een kleedje, met daarop het geofferde schaap voor deze feestelijke bijeenkomst. Driftig hakken ze erin met van die machetes. Van binnen lach ik, wanneer ik denk aan de steriele slagers bij ons, me niet eens afvragend of deze heren hun handen hebben gewassen voor dit gevecht. Ik besluit het geheel maars van dichtbij te gaan bekijken, ik zie dit (gelukkig) niet zo vaak, maar vind het boeiend om te zien hoe men hier zorgvuldig het hele dier uitsorteert in eetbaar en niet. (het eerste stapeltje is groter dan het tweede). Boven me cirkelen werkelijk de aasgieren al in de lucht. En even later zijn ze in grote getalen neergestreken achter, daar waar de huid te drogen ligt. De kinderen kijken er niet gek van op, ik daarentegen vind het machtig interessant. De slierten waar de kinderen trots mee rondlopen, blijken stukjes dunne darm te zijn, elastisch, zacht en lang dus ideaal speelgoed.

Schaap eten is hier een delicatesse, al heb ik min of meer afgezworen hier mn tanden in te zetten na mn avontuur in Timboektoe twee jaar geleden. Maar goed, schaap eten bij de ceremonie van een bébé geeft de ongeboren baby bescherming tijdens de draagtijd en na de geboorte veel kracht in zn leven. Voor iedereen is het goed hiervan te eten omdat je hiermee getuige bent geweest van de geboorte van dit kindje. Kracht en bescherming voor het leven dus.

Goed weer terug naar mn bankje. Issiaga speelt rustig wat op zn djembe en is daarmee de beste vriend van de kids, die bij de eerste klap al uitgelaten beginnen te dansen, dit is hun moment! Straks zijn de vrouwen aan de beurt en dan zijn het de kinderen die mogen toekijken. Ondertussen bewonder ik de kinderen, hun stralende ogen, stoffige snoetjes en sporen van snottebellen die er wel of niet meer zitten. Er worden onderling wat klappen uitgedeeld, tranen gelaten, veelal omdat de ander er met zn sliert vandoor gaat. Naast me worden twee enorme, maar dan echt met recht enorme hekseketels gestookt voor het dagmenu. Heel veel staat er voorlopig niet te gebeuren... ik heb tijd om even te profiteren van het snelle internet van Kafountine. Ruim een uur later haast ik me terug in de hoop niets te hebben gemist... en tref alles exact zoals ik het had achtergelaten. Het is vrijdag en dus zal het muzikale gedeelte pas aanvangen ná het vrijdagmiddag gebed, logisch. 13.30 uiterlijk 14 uur beginnen we, verzekert Iss me die ziet dat de hitte al enigzins zn uitwerking op me begint te hebben. Hmm.. dus eerst samen een bordje rijst gegeten in afrikaans eethuisje en daarna mn internetdingetjes afronden, nog een uurtje en dan snel terug. Voor ik het cyber verlaat is het 14.45u... Buiten ontmoet ik 2 Spaanse vrienden, die me uitnodigen even te komen zitten en praten de onderlinge issues van het Afrikaanse leven... Drie kwartier later zeg ik nu echt te moeten gaan, want ja anders mis je het hele feest. Toch? Nee zo laat was het nog niet ;-) Vlak na aankomst werd er in alle rust nog uitgebreid gegeten. De vrouwen hadden het eten bereid en alles werd over vele grote schalen verdeeld, ieder groepje zn eigen schaal. Ik had al wat gegeten, maar at mede uit beleefdheid toch even mee. En dat smaakte meer dan goed, dus lekker meegesmikkeld. Ik vroeg Iss welk ‘plat' het was, omdat ik het niet helemaal thuis kon brengen. En dat vlees dat is kip??? Nee duhh dat is schaap, klaarblijkelijk had ik het aanschouwen van daarvoor alweer geheel uit mn geheugen gewist... Ai, het eten van schaap is dus duidelijk lekkerder dan de geur(timboektoe) en daarmee heb ik me dus onbewust aangepast aan de gebruiken hier. En dus m'n kleintje verzekert van een krachtig en beschermd leven.

Voor een aantal van jullie zal dit nog een verassing zijn... maar ik ben inmiddels 17 weken zwanger. Issiaga en ik verwachten in juni ons eerste kindje. Gedurende het hele tweede trimester van mn zwangerschap zullen wij samen hier zijn, in Afrika. De laatste maanden samen in Nederland. Insjallah. Alles gaat goed, mn kwaaltjes zijn verdwenen als sneeuw voor de zon en ik voel me topfit. Iss is uitermate zorgzaam en lief voor me en samen zorgen we ervoor dat de goede vitamientjes op tafel verschijnen. We zijn daarmee groot afnemers geworden van de lokale groente markt. Mijn bolle buik -want jaa die komt al- krijgt hierop volop aandacht. De jongens zijn bijna overbezorgd. Zo was fietsen geen optie, mag dansen ook niet en kan ik nergens gaan zitten zonder kussentje. Wel superlief, maaruh fietsen gaat prima, dansen ook nog wel een paar maanden én ik heb mn eigen ingebouwde kussentje ;-) Maar goed, al met al gaat het prima! De kleine geniet volop mee en krijgt al voor de geboorte de nodige muzikale vorming. En de toekomst van de kleine man (obligatoire!), notre frere, word door de jongens al min of meer uitgestippeld. Heerlijk al dat enthousiaste natuurlijke medeleven. Natuurlijk was het ook de vrouwen gister niet ontgaan, en dus werd er een speciaal slotlied voor ons samen gezongen en voor mij als ‘íeja' (mama). Mooi, ontroerend en tegelijkertijd zo gewoon ‘het leven'. Uiteindelijk waren we pas na 20u thuis en dus meer dan tien uur ‘onderweg' geweest... Afrika-time pff! Voor mij was het de hoogste tijd voor mn bedje, behoorlijk intensieve indrukrijke dag dus volledig uitgeput. Gelukkig heeft mn schatje nog wel lekker voor ons een voedzaam maaltje gemaakt.

'Onderweg' zijn kost hier in veel gevallen wat meer tijd overigens... Zo doen we het meeste met de benenwagen, wat logischerwijs niet het snelste gaat natuurlijk. Als we geluk hebben zijn de fietsen die we vorig jaar hebben aangeschaft thuis en in bedrijf. Maar eigenlijk is er altijd wel iets stuk of iemand die ongevraagd een fiets in bruikleen heeft. Wat dan Afrikaans gezien heel normaal gevonden word want je deelt alles als vanzelfsprekend, maar hmmm dat vind ik Europees gezien toch alles behalve praktisch. Samen fietsen zit er dus niet in, en als we repetitie hebben en één fiets lopen we alsnog 3 km naar Diannah! Als er twee fietsen zijn moet je die goed in de gaten houden wanneer je ergens bent, niet zozeer dat ze gestolen worden want dat schijnt niet te gebeuren? Maar ongevraagd lenen kan natuurlijk altijd, en zo ben je fiets weer kwijt en kun je alsnog lopend naar huis. Heb de moed maar beetje opgeven en tracht me ook aan dit systeem aan te passen (valt niet mee). Een van de twee is tijdelijk in gebruik door iemand van de groep die m nodig heeft om dagelijks les te geven in Kafountine. Wat maakt dat de ander voor ons/iss als boodschappenfiets dient, als die er dan niet is sprint Iss naar dichtbijzijnde boetiek om eieren te halen of maken we er samen weer een dagtochtje van, omdat je nou eenmaal onmogelijk ‘snel' het dorp kan passeren maar iedereen moet ‘salueren' . Soms is het fijn dat je in NL anoniem naar de supermarkt kan, zonder met de kassiere en de buren uitvoerig in gesprek te hoeven. Maja tijd he... niks taftaf... alles op zn tijd en haast hebben heeft geen enkele zin. Maar ja soms heb ik geen zin om nog weer te lopen, zoals laatst na afloop van superleuk optreden van Dounia had ik weinig puf na het lange dansen nog te lopen en daarvoor zijn tegenwoordig (sinds dit jaar hier) moto-taxi's uitgevonden. Onze vaste motoman brengt ons regelmatig veilig en rustig thuis; knus met zn 3en op de motor. Nou duurde het sowieso langer dan half uur voordat hij er was, maar dat kwam omdat hij lag al te slapen. Later (halverwege) bleek ook dat de benzine op was! Ai, handig? Nou wist Alhassan dit wel, maar hij kon niet zeggen dat dit zo was toen Iss hem belde, want dan zou hij denken dat hij hem niet wilde ophalen??? Benzine halen was nergens mogelijk ook dit wist hij, dus dan maar kijken hoe ver we komen. Ook typisch Afrikaans als je het mij vraagt. Wat ik niet wist, is dat je met lege tank nog best een 3 á 400 meter verder kan doorrijden als je eenmaal gestrand bent, simpelweg door in de tank te blazen??? Haha, zal ik ook eens proberen als ik langs de kant van de weg sta ;-)

Er is verder nog van alles gebeurd (maar wou verhaal schrijven en geen boek dus hou het zo voor gezien) Maar kan niet afsluiten zonder de laatste nouvelle. Notre marriage' staat gepland op 15 jan 2012! Jawel.. dan stappen Issiaga en ik traditioneel in het huwelijksbootje! Gaaf he! We hebben een prachtige locatie aan zee, om zowel de huwelijksnacht door te brengen áls het feest te geven. En zijn nu lekker wat met de voorbereidingen bezig, wat toch wel heel erg leuk is om te doen. Zoals je bij ons een dag bruidsjurken gaat passen, stap je hier een boetiek binnen en koopt een paar meter stof in de hoop dat dat een mooie jurk uit voortkomt. En voor de ringen koop je een klompje goud en als het goed is smeed men daar twee passende ringen van. SuperSpannend allemaal, nieuw en gewoon fantastisch. Geen idee hoe het in praktijk zal uitpakken en laat dat ook mooi aan Issiaga over, die met zn connaissance en ideeen er zeker voor zal zorgen dat onze dag er een wordt om nooit meer te vergeten. Het bijzondere is ook nog dat mn ouders dan bij ons in Senegal zijn! Zij komen 7 januari aan en zullen een kleine 3 wk met ons samen hier doorbrengen. Heel mooi hoe dingen dan kunnen samenvallen, en gewoon zo moeten zijn.

Mocht jij hét feest van 2012 nou ook niet willen missen.. dan ben je natuurlijk van harte welkom! Weekje zon, weekje Afrika! Dat is nog eens een goed begin van het nieuwe jaar toch? Maar anyway... ook in NL willen we tzt een keer ons samenzijn met jullie vieren! Trouwen doe je per slot van rekening maar één keer, dus als daar twee keer feest uit te halen valt ;-) Wel zo Gezellig!

Verder begint morgen hier het jaarlijks festival in Abene en dus staat de komende week in het teken van Muziek, Dans, Cultuur en gezelligheid. Heb er weer erg veel zin in. De groep is al weken intensief aan het repeteren en staan de 29^ste op het programma. Dus dat belooft ook een groot feest te worden! Nou jullie horen het wel, overwinteren in Afrika is zo gek nog niet ;-) En eerlijk is eerlijk, ik mis wel écht de gezellige kerstdagen thuis... kerstbrood voort ontbijt en Mariah Carey op de radio.. en stiekum ook wel die winterse kou, die soms ook ‘lekker winters' kan zijn. Naja.. weet niet of jullie er net zo overdenken??

Wens jullie allen in ieder geval een heel fijn uiteinde en een fantastisch goed nieuw jaar! Met liefde en geluk in overvloed en dat ieders wensen mogen uitkomen, dat ieders dromen verwezenlijkt mogen worden... Durf te dromen, durf te leven! 2012 %

Grande bisou, Astrid & natuurlijk ook van Issiaga! Mon amour

Eindelijk samen Samen!

Eindelijk samen Samen!!

Zaterdagochtend vrooooeeeg in de auto gestapt en door m'n lieve paps en mams naar Schiphol gebracht. De bekende weg inmiddels, parkeren bij KAAS, inchecken, koffie en door! Koop altijd nog even een boek om extra mee te kunnen smokkelen in de bagage ;-) Maja heb daar eigenlijk nooit problemen mee. Had nu ietwat overgewicht, maar ya pas de probleme. Mn rugtas is niet gewogen en dat is maar goed ook ;-) En dit keer heb ik ook mn eigen hoofdkussen meegenomen (jeetje wat een feest is dat!) Al met al dus goed bepakt en bezakt op pad! Rechtstreekse vlucht.. en 6 uurtjes later stap je uit in compleet andere maar vertrouwde wereld... blijft bizar.

Issiaga was natuurlijk daar om mij op te halen, heeel fijn eindelijk weer samen te zijn. Samen Samen! Mamoudou(tailleur) was ook gezellig meegekomen. Het duurde niet lang voor ik weer wist wáár ik was... Gambia had net goed en wel verkiezingen gehad (en de zittende president had uiteraard gewonnen?) maar daardoor was er extra militaire patrouille op straat. En zoals altijd willen zij graag een centje bijverdienen. Wat is er nou makkelijker dan mensen aanhouden in je uniform, jong als bent en behangen met enorm geweer?? En ja hoor probleem gevonden.. de brandblusser was wél aanwezig in de auto maar volgens deze jongeman níet werkzaam oid... Helaas doorrijden is niet mogelijk. Aaagh... Conclusie laaaaang wachten, tas opmaken?, wat gevulde handdrukkingen... nog meer geduld en uiteindelijk toestemming om door te rijden. Mooi, want zo konden we toch nog op tijd de grens passeren. Eindelijk; We zijn er weer! Senegal!

En ik viel gelijk in de prijzen... vanavond was het minifestival en Dounia Percussion stond op het programma! Hahaa niks bijkomen van lange reisdag. Gelijk door naar festivalterrein. Aldaar begroet door vele vrienden en bekenden. Maja het is pikkedonker met her en der een verblindend lichtje, dus zie dan maars te ontcijferen wie je voor je hebt. Een aantal natuurlijk onmiskenbaar, maar die enthousiaste anderen??? Liep natuurlijk ook nog wat verdwaasd rond te dwalen.. me realiserende dat ik er nu gewoon weer ben, ineens! Rare gewaarwording deze eerste avond en weer'zien' van velen. Het optreden was werkelijk spectaculair. De jongens hebben hard gewerkt en heerlijk om weer de rush van de muziek te voelen en het publiek uitzinnig at podium op te zien vliegen! Feestje! Na afloop linea recta naar huis! .. en daar was m'n eigen kussen...

Iss heeft een heeeerlijk huis geregeld voor onze tijd hier. Mét bed! (echt matras!), douche (emmers koud water dat wel) en toilet dans l'interieur en last but not least... een keuken! Zo'n heerlijke luxe is dat, we hebben zelfs een gasfles. Jammer dat de kraan geen water geeft, maar daar biedt de emmer gelijk weer oplossing voor. Even dus iiiets meer luxe en privacy dan ons mooie blauwe huisje ons te bieden had. Nou ik vind het genieten. S' avonds(smiddag en sochtends) lekker languit op het buiten bed.. kaarsje aan en relaxen! Moest zeker de eerste dagen nog een enorme omschakeling verwerken, waarbij vooral de zon een nogal overheersende invloed had. Het fijne is dat ik me d'r lekker aan kon overgeven. Time to relax nou. En Iss zorgt nog beter voor me dan ooit tevoren, dus mij hoor je echt ni klagen!

Ik ben zo goed als gewend aan het leven ín en om het huis.. iedere avond wandelt er een rat vrolijk over de boven'verdieping'. En zo lang hij boven blijft vind ik het prima. Ook heb ik maar vrede gesloten met de mega-spinnen die overal opduiken, met name ‘s avonds als hun oogjes oplichten wanneer ik met mn koplamp dapper de wc kom bezoeken. Ze hebben nog net geen haren, maar lekker is anders. De deal is dat zij de muggen vangen en dan zal ik (Iss ;) ze niet platslaan. Verder zijn onverwachte aanvallen en bewegingen verboden... Ik hoop dat ze zich aan de afspraak houden??? Daarnaast hadden we gister minder prettig bezoek van een veel te grote kakkerlak. Die dingen vind ik wel zo smerig, dus die moeten we nog zien om te leggen. Slimgenoeg (en yek!) schieten die wel alle kanten op als je eraan komt. (Ik heb een vrij levendige herinnering aan een exemplaar in mn broek op de horrorboot vanaf Timboektoe) Wordt vervolgd..

Buiten daarentegen beginnen de vlinders weer te komen. Heb al een aantal prachtige grote kleurrijke fladderaars kunnen bewonderen die onze bloemetjes aandoen. De vogels strijken zo aan het einde van de dag neer op zoek naar voedsel of om hun nest mee te bouwen (hebben wevertjes in de boom boven ons tuinbed!). En zowaar heb ik al een neushoornvogel'achtige gespot met prachtige grote oranje snavel en en specht horen en zien tikken. Ik waan me dus weer in een natuurfilm... heerlijk.

Mami komt ons dagelijks een paar uurtjes helpen met dealledaagse werkzaamheden. Eten koken, afwassen en wassen ed. Zij blij, wij blij! Het leek me eerst wat overdreven, maar moet toegeven dat heeel prettig is. Denk dat ik zeker anders ook de rijst niet eerst gewassen had bijvoorbeeld, en laat staan dat ik weet hoe ik een volledige vis moet ontleden en grillen. Mami doet de lunch en wij het avond eten, beter want zo kunnen we het groentelevel hoog houden, en deze vitamientjes heeft ze nodig!

Ik word op handen gedragen, door iedereen te goed verzorgd en voel me uitermate gelukkig weer bij Issiaga te zijn. Tout vas bien passer, c'est sur! A la prochaine...

Grande bisou,

Ons!

Retourtje Jordan!

Retourtje Jordan.

Welcome to Jordan! Het is waar, overal waar je komt heet men je Welkom! Een fijn ontvangst, waar Nederland nog wat van kan leren! In Jordanie wordt je als toerist /vreemdeling hartelijk ontvangen. En zo ook ík als reisbegeleider met mn groep van 12 toeristen! Samen hebben we een reis gemaakt door het bijbelse, fabelachtige landschap van Jordanie. Door de oudheid en vergaande geschiedenis van dit land en daarmee van de gehele mensheid. Schatten die eeuwenoud bewaard zijn gebleven en werkelijk bijzonder indrukwekkend om te bezoeken. Naast dit alles, scheen de zon volop J en is de Jordaanse keuken werkelijk een genot! Nee een retourtje Jordan is zo gek nog niet.

We begonnen op de eerste dag met een bezoek aan de berg waar Mozes het Beloofde land zag, daar waar je dus een magnifiek uitzicht hebt over het golvende landschap tot in Israel. Gevolgd door een soort van duik in de Dode Zee. Duiken was lastig, je benen schoten gelijk de lucht weer in, wat er buitengewoon grappig uitzag en nog onnozeler voelt. Daarnaast bedenk je je wel 3 keer, een klein spatje water in je neus.. bijt gruwelijk dus koppie onder is het laatste wat je wil. Haha, maar het was een bijzondere ervaring. Als sinds de geschiedenislessen op de basisschool ‘weet' je van het bestaan van de zoutste zee ter aarde en ja hoor daar dreef ik! De klei die uit deze zee komt zit boordevol mineralen en dus liet ik me deze kans niet voorbij gaan om me dr volledig mee in te smeren. Sta dr weer mooi op ;-) en na afloop... babyzacht perzikhuidje.

De tafels worden in Jordanie niet alleen gedekt, maar vooral volledig bedekt met schalen salades, falafel, kebab, hoummous, baba ghanous en niet te vergeten een berg scheurbrood. Heeerlijk, maar als je denkt dat je volledig gevuld bent komt het hoofdgerecht nog! Nee hoor ik heb geen grammetje achtergelaten in Jordanie.

Eenmaal stuiten we met klein clubje na het diner in uitgestorven, maar overheerlijk restaurant, op een traditionele bruiloft onderweg. Nieuwsgierig zijn we even gaan kijken waar nou die muziek vandaan kwam. En zo werden we een enorme tent versierd en wel ingesleurd. Werden de stoelen op eerste rij vrijgemaakt en daar zaten we dan. Er kwam een mannetje met thee aangesneld en er werd volop gedanst. Ineens viel het me op dat er alleen mannen in deze tent zaten en dansten, natuurlijk want deze feesten worden gescheiden gevierd. Plots klonk er naast me een enorme knal! Het vuurwerk wat op straat werd afgestoken was ietwat verdwaald :$ Werd ik toch wel lichtelijk onrustig van, tot het angstzweet me op de rug kwam te staan toen ik achter me een man zag die (op straat; meter of 5 van ons vandaan) met zo'n kalasnikoff-ding in het rond stond te zwaaien! En ja hoor... hij vuurde het ook af de lucht in. Wat resulteerde in veel onrustige mannen om hem heen. Het bleek een militaire bruiloft, maar dit mocht hier toch ook echt niet! Na een keer of 4-5 schieten leek de rust weer wat te keren, al zat ik nog altijd stokstijf strak op de stoel. Binnen in de tent vloog een man met ‘gewoon' pistool voorbij en ook deze vond het leuk om even te knallen. Nou ik had het wel gehad hoor :$ Yek. Wij dames hebben ons snel verplaatst naar het vrouwen'feest in een gesloten leegstaande woning ernaast. Veilig voor rondvliegende verdwaalde kogels.

Door de vrouwen werden we welkom en overenthousiast ontvangen. Voor je het weet ben je een soort van bijzondere eregast op andermans feestje. Eindelijk tijd om weer te ontspannen, want de muziek vroeg om beweging. De dames hier zagen er alles behalve zo uit, als de gesluierde vrouwen die je overdag ziet. Nee hier waar geen mannen waren, waren de rokjes kort en hun decollete diep! Om de balans wat te bewaren zaten er wel traditioneel geklede vrouwen in de kring. Maar de jonge dames vonden het fantastisch om met ons in de kring volledig uitdagend los te gaan. Ontkomen was onmogelijk en nu werden wij van alle kanten gefilmd, dus wie weet tref je ons nog ergens op YouTube! Haha Jammergenoeg zelf zo in de ervaring geweest, dat ik geen foto's heb gemaakt, dat beeld moeten jullie er zelf dus maar bij vormen ;p

In Jerash vinden we het Pompei van het Oosten, een Grieks Romeinse stad die dateert van de 2^e eeuw voor Christus. Met indrukwekkende zuilen om een reusachtig plein, hoge theaters en de tempel van Zeus, een oude bekende vanuit de Mythologielessen op middelbare school. Cool.

In Kerak ligt het enorme kruisvaarderskasteel. Machtig om in zo'n oeroud kasteel te lopen met muren van minstens een meter dik. Ik waande me in een soort van film, als ik mn fantasie de vrije loop liet, kwamen de ridders door de geheime gangen en reed Mel Gibson op het slagveld. Haha ja je moet het toch een beetje spannend maken. Voor de mensen in die tijd was het denk ik spannend genoeg, de kogels waren niet mis en ook hun marteltechnieken logen er niet om. Boeiend om hier zo rond te dwalen en je een levendige voorstelling te maken van de geschiedenis.

In Petra, de verborgen stad die door de Nabateers uit de rotsen is gehakt zo'n 2000 jaar geleden, is werkelijk een sprookje. Het begint al met het moment van aankomst, na een siq (kloof) van meer dan een kilometer. Opeens zie je het... een enorm schathuis in de rode roze rotsen. 2000 jaar geleden gebouwd, zonder de moderne techniek van nu maar duidelijk met uitzonderlijke kennis en genialiteit zodat het nu nog staat als een huis. Het gehele gebied omvat ook vele kilometers. Zo hebben we 900 treden gekauterd om bij het monastry te komen. Een nog veel groter gebouw boven op de berg. Het uitzicht hier was werkelijk adembenemend (ja de klim was dat ook ;) Bijzondere dag en bijzonder vermoeiend. Kapot was ik aan het einde en gelukkig kon ik direct door het turks bad in! Even het stof uit de porien stomen en vervolgens gescrubt en gezeept worden om fris en fruitig te bedde te gaan. Wat een dag!

De Wadi Rum woestijn is zeker een van de magnifiekste landschappen ter wereld. Een woestijn van rood zand opgevuld met bergen van rotsen. De woestijn was vroeger... jawel zee! Hoe ondenkbaar is dat? De rotsen lijken dan ook als door water uitgesleten blokken. Prachtige kleuren en lijnen. Eenmaal hierop geklauterd had je een schitterend uitzicht over deze sprookjesachtige woestijn. Natuurlijk waren er ook zandduinen die na de zware klim omhoog, als een speels kind naar beneden gerend moesten worden. Heerlijk, schoenen vol zand ;-)

's nachts met mn matrasje, slaapzak en deken buiten de tent onder de sterren geslapen. Al waren er niet heel veel sterren te zien, maar wel een prachtige volle maan. Geweldig genieten weer.

We hebben onze reis afgesloten in Aqaba, gelegen aan de Rode Zee. Iets minder zout dan de Dode, maar des te meer vis. Tijdens een heerlijk relaxed dagje op de boot, in het water geplonst en lekker langs het koraal gedobberd. Hoe vaak je dit ook doet, het blijft superbijzonder dat je gewoon kijkje kan nemen in onderwaterwereld en het leven hier kan observeren. Na afloop barbecue op de boot en weer terug aan wal. De muziekvoorkeur van de boot-jongens was overigens errug uitnodigend. De techno om een klein dansje op de doen en het melodramatische om heerlijk bij mee te zingen. Weet niet zeker of de andere passagiers er ook zo'n plezier aan beleefden, maar wij iig wel! Haha.

Nog een lange terugreis te gaan naar de hoofdstad Amman, een stad met meer dan 2 miljoen inwoners. Nog een laatste keer uitgebreid eten, het eten kwam me nu bijna de oren uit... nachtje slapen en alweer naar huis. Schiphol here I am again. See ya soon for my next flight ;p

Tot zover, mn tripje naar Jordanie, bedankt weer voor jullie interesse in dit nieuwe reisverhaal!

Veel liefs,

Astrid

En voiture, en bateau, par avion..... et je suis á la maison!!

Goodbye Guinee, au revoir Abene... et á la prochaine Afrique!

Ja ja ik weet het is cliché, maar time flies when you're havin fun! Aagh mn laatste dagen in Afrika zijn aangebroken..Het pijnlijk moment van afscheid nemen komt nu heel snel dichterbij.

Gelukkig heb ik vele mooie herinneringen om naar terug te dromen, en van de laatste zal ik jullie nog even op de hoogte brengen.

Na een mooi emotioneel afscheid van mama en alle kids, reisden we toch wat beduusd verder naar Dubreka. Hier bleek vader al ruim 3 maanden (niet) te herstellen van zijn polsoperatie. De aankomst was heftig, mag ik wel zeggen. Ik had Issiaga's vader natuurlijk nog niet eerder gezien, maar het was direct duidelijk dat hij er slecht aan toe was. Een sterk, verslapt en vermagerd hoopje moe mens, bij wie direct de tranen in de ogen sprongen bij het zien van Issiaga. Mooie kennismaking met m'n schoonvader, maar ook weer anders dan de 'standaard' zullen we maar zeggen.

De pols van papa bleek nog altijd open en geïnfecteerd, je kon zeg maar zo naar binnen kijken, na de operatie hadden ze het hechten blijkbaar maar achterwege gelaten. Niet te geloven! Pijnlijk om te zien ook dat men het er dan ook maar (zelf) zo bij laat zitten, wachten tot het beter gaat...

Dus hier gingen wij vader een handje bij helpen. Met wat krachtvoedsel, energieoppeppers en vitamines, iets meer variatie aangebracht in dagmenu van enkel rijst. En een paar dagen later zijn we afgereisd naar Conakry. Om er een andere (echte) arts naar te laten kijken.

Om er te komen bleek nog een hele onderneming, veeel verkeer in Conakry wat meer stil staat dan rijdt. In de kliniek schrok men van de wond en de uitleg dat dit het resultaat is van een operatie van 3 maand geleden. Het advies was opnieuw opereren, maar dat idee gekoppeld met het prijskaartje deed vader gelijk tot aan de rotonde lopen. Dus alternatief; medicijnen en voorraad verband mee en dagelijks verschonen. Ons doel, en dat van papa, was namelijk ook om terug te gaan naar zn thuis, naar de familie en mensen die geïnteresseerd een praatje komen maken. Hij zat daar maar tussen vier betonnen muren op zo'n binnenplaats in een stoeltje, niet echt genezingsbevorderend ons inziens.

Maar voordat hij weg 'mocht' moeten er dan ellenlange begripvolle overtuigende gesprekken gevoerd worden, om toestemming te krijgen dat vader naar zn vrouw terug mag??? Er zijn van die momenten dat de Afrikaanse solidariteit of wat het ook maar mag zijn me te ver gaat.

Maar we zijn tot een akkoord gekomen, en mat papa gaat het nu een stuk beter! Afanjara afanjara!!!

Tussen het geregel door gerelaxed bij de waterval, lekker veeeeel fruit gegeten en pasta! Ha, een vriend van Issiaga woont in Dubreka en is (bijna)getrouwd met een Italiaanse. Dus ieder avond en middag hebben we heerlijk Italiaans/afrikaans gegeten in hum mooie relaxte huis (droom droom).

Van hieruit zijn we doorgegaan naar Conakry, hoofdstad des lands. Eerst maar even wat regeldingen -pfffooe- en dan door naar eiland voor de kust. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n lange rij voor een pinautomaat gezien, en iedere bank was hetzelfde... Helaas leverde mijn pas niks op (behalve problemen) Iedere automaat spuugde m zo weer uit.... hmmm deja vu! En nu.... probleem, vraagt om oplossing. Ha dat is tot nu toe met alles nog gelukt, dus... ca va aller!

De eerste dagen hebben we op Ile de Kassa doorgebracht, heerlijk badderend in de zee en spelen met de hond. Sinds onze aankomst konden we geen moment meer alleen op pad, maar altijd op de voet gevolgd door onze vriend de viervoeter. (wist natuurlijk ook wel dat die toubabs hun maaltje met m deelden ;) maar hij genoot volop van de aandacht! En wij stiekum ook.

Vanaf het strand hadden we al een aantal heer iemand in de boom zien hangen, palmwijn tappen! En daar hadden wij ook wel zin in, dus op zoek naar de bron... Grappig tafereel! Dagelijks staat er een hele groep eilanders ongeduldig te wachten, met een doorgezaagde waterfles.... op het moment dat de verse palmwijn (alcohol! Al ist ni veel) geleverd wordt. En dan is het werkelijk net een kroeggevecht' om je natje te krijgen.

Vanaf Kassa zijn we doorgevaren naar Ile de Room! Waar ik eerst nog bang was op soor t Libanese costa aangekomen te zijn, bleek aan de andere kant van het eiland het paradijs zich te openbaren. Zandstrand en de golven die woest op de rotsen braken. Hogerop Konkoba, ons campement. Een restaurant bijna in (boven) de branding en huisjes tegen de bergwand opgebouwd. Geweldig uitzicht dus, en wederom slapen in de frisse zeelucht. Chill !

Op dit eiland hebben we gezellig het dorpje bezocht, genoten van uitzicht op het hoogste punt van het eiland, met vissers de zee op geweest, hun buit(je) binnenhalen en vervolgens s'avonds verse vis! Smullen ;p

Vanaf Conakry hebben we de terugreis ingezet, via Fouta Dialon. Schitterend berggebied, helder groen, enge scherpe bochten... met naast ons het diepe dal, en prachtige vergezichten. We heben ons eerst verplaatst tot Kindia, een gewoon afrikaans stadje... heel veel mensen,motoren en overvolle markt! (waar vervolgens al toeterend de motoren rustig doorheencruisen).

Vanaf Kindia hebben we per motor de watervalllen van Kilissi bezocht. Een plek waar in het weekend veel mensen komen,maar nu lekker niemand was. Dus hebben we daar onze was gedaan en vervolgens lekker gerelaxed omgeven door rots, groen en prachtige grote vlinders in alle kleuren! (helaas onmogelijk hier een foto van te maken.. tsja je kan ni altijd geluk hebben)

Continue a Dalaba, Labe... Werkelijk het vervoer hier blijft me verbazen. Als je denkt dat een auto vol is kan er altijd nog wel een bij, of twee als het moet! Tuurlijk - met zn tweeen op de bestuurdersstoel kan prima! Geen kip die erom kraait (ja ik!) maar verder maakt niemand zich ergens druk om. Dus met samengeknepen billen de reis uitgezeten én goed aangekomen! Pas de probleme!

Hier was ongeveer onze financiële crisis aangebroken, geen cent meer te makken en zou toch wel fijn zijn iets te eten en ergens te overnachten. Gelukkig deden mijn lieve vriendinnen in Holland hun uiterste best om ons wat geld over te maken via Western Union. Dit bleek echter niet geheel vanzelf te gaan, maaaar het is weer gelukt! Met gepast geld de grens over ha! Eind goed, al goed.

Onze terugreis begon met 5 uur wachten op ??? oorzaak onbekend! Mogelijk wou men de chauffeur de kans geven zn vrijdagmiddaggebed te doen (en ach das ook wel weer een geruststellende gedachte) In ieder geval starte de motor om 15 uur.

En ook deze route heeft me met stomheid geslagen, van alle wegen die we gehobbeld hebben, was er geen een zo als deze. Respect voor de chauffeur, het is werkelijk een rally op zich om met zo'n gammele volgepakte wagen dit parcours af te leggen. Eigenlijk wa shte geen weg te noemen. Naja onvermijdelijk dus ook dat we op een gegeven moment bleven hangen! Wielen los van de 'weg', een en al stof en zand... Dus hier hebben de mannen de auto even opgtild en weer op zn wielen gezet, en ja hoor hij reed weer en we konden verder.

Onderweg passeerden we een jongetje, misschien een jaar of 6, ernstig gehandicapt zonder beentjes langs de kant van de weg zitten. Dit was te aandoenlijk en onmogelijk zo voorbij te gaan, dus gevraagd de chauffeur te stoppen, om hem wat geld en bananen te geven. Mooi dat alle mensen in de auto ook gelijk wat geld verzamelden voor dit kansarme jochie. Raakt me weer, nu ik eraan terugdenk.

Later op de weg passeerden we een groep vrouwen, één voorop met een paraplu beplakt met geld, gevolgd door een vrouw in het zwart gekleed, verscholen achter een soort masker van kolanoten. Dit bleek de bruidegom te zijn. Deze vrouwen liepen kilometers !! naar het dorp van de man.

De vrouw droeg ook een rode doek; wat staat voor maagdelijkheid, of liever gezegd het noodzakelijk bloeden van de vrouw tijdens de eerst geslachtsgemeenschap. Zo plastisch is het geloof ik ook, de rol van de getuige gaat bij de traditionele huwelijken onder de peulvolkeren net iets verder dan bij ons. De getuige zal daad'werkelijk de daad bijwonen om vervolgens het bebloede laken aan de ouders te showen. Als de vrouw geen bloed verloren heeft, zullen zowel haar ouders en man haar afstoten. Ja en daar sta je dan... na je 'eerste keer'. Blijft moeilijk voor te stellen, ma de tradities zijn zo. Depuis longtemps! Wereld van verschil (gelukkig)

Tijdens de route heb ik gretig sinaasappels afgenomen, van alle vrouwen die aankwamen sprinten als we stopten. Zooooo lekker! Ze schillen de buitenste schil af, en zo blijft er een drink'orange over. Het vergt wat oefening om vervolgens alle sap er uit te knijpen en direct op te drinken (zonder dat alle kanten op sproeit!) maar ben inmiddels vergevorderd. De schillen doneren we aan de koeien en schapen die ons staan op te wachten of aan komen draven bij het zien van een stoppende auto. Ha.. zie je het voor je in Nederland ;-)

Om hadden we eindelijk de nieuwe asfaltweg!! genaderd en dus was het hobbelen voorbij. Zij het niet dat de motorkap met deze snelheid veel wind ving en klapperde, hij zat maar met één klem vast :$ De gedachte dat deze onze vooruit zou versplinteren vond ik nog niet zo'n prettig idee, dus besloten niet te gaan slapen. (alsof dat zou helpen?) Dieu heeft gelukkig tijdig ingegrepen.. en toen konden we niet meer verder omdat de benzine op was! Duhhh... In dit geval vond ik het geen enkel punt, kon rustig even 'ontspannen' een tukje doen... op de weg! Gekgenoeg prima geslapen, tot uur of 7! Om 8 uur konden we onze reis weer voortzetten.

Kort samengevat kwamen we 's avonds om 20 uur aan in Dioube, Senegal. Grenspassage zonder problemen. Zelfde douanier als op de heenweg, dus nu erg geïnteresseerd hoe onze tijd geweest was. Telefoonnummers uitgewisseld, en door.

In Dioube klein kamertje genomen, en om 7 uur weer paraat voor het vervolg. Nog slechts 5 uur te gaan tot Ziguinchor.... Daar aangekomen héérlijk intrek genomen in ons inmiddels vaste hotel, nou en ik kan je zeggen een verfrissende duik in het zwembad is dan hemels! Maandag door naar huis... 3 uurtjes.... en on est la! Tout est bien bien passé en we hebben een fantastische tijd gehad.

De laatste week op Senegalese aarde, was fijn, hetzij onder bewustzijn van naderend vertrek. Nog een (twee) keer naar het strand, laatste keer hier, afscheid nemen daar. Maar het was goed om zo af te sluiten hier.

Afgelopen donderdag met de 'loveboat' terug naar Dakar! Tsja zo'n melodie die zo heerlijk blijft hangen. Maar ook enkele passages van de Titanic kon ik ook niet onderdrukken. Voor onze 'king of the world'scene zouden we echter kettingen moeten negeren en ons in verboden gebied begeven, dus dat hebben we toch maar niet gedaan. En nee ook andere scene's gelaten voor wat ze waren ;-)

Had eigenlijk nog nooit zo'n lange (16u) tocht gemaakt met zo'n enorm schip. We hadden een gedeelde cabine (8prs) om evt nog wat te kunnen slapen. Zij het niet dat 2 van de bedden door stuk of 4 kinderen kinderen bezet werden, die het zo maar ineens op een krijsen kunnen zetten in de nacht. Dat was wat jammer. De mama's hadden de cabine tot hun salon omgedoopt. Met de geur van luiers en eten, vermengd met nog wat andere luchtjes als resultaat. Dus echt lekker was het niet, maar het heeft me niet van slaap weerhouden. Het deinen van de boot maakte ons beide wat zeeziek/misselijk, en daarvoor was slapen de beste remedie. Gelukkig zijn we daar beide goed in!

En dan kom ik nu aan bij het 'nu'. Op dit moment zit ik in het vliegtuig van Casablanca-Amsterdam. Ik was mn verhaal eerder gestart, maar besloten de laatste tijd aandacht voor mn liefi te willen hebben, en nu leidt het me nu mooi even af van mn onderbuik gevoel.

Afscheid nemen, en daar naartoe leven na zes maanden heel intensief en volledig samen zijn, valt zachtuitgedrukt niet mee. Mais on dit 'c'est pas la fin. En daar moeten we dan maar weer het licht van zien. Hoop van harte dat Issiaga komende zomer bij mij kan zijn. Insjallah, ca va aller!

Ik vind het vreselijk dat mn tijd erop zit en dat ik Issiaga moest verlaten. Daarentegen kijk ik ook echt wel uit naar weerzien met mn ouders zo, op de luchthaven. En natuurlijk iedereen weer zien, en lekker bijkletsen, lijkt me heerlijk. Ik weet het wel; Nederland heeft ook zo z'n charmes; een warme douche, schone toiletten(zitten!!), echte witte yoghurt met muesli, donkerbruine verse boterham met .. kaas!(ja toch!), TonyChocoloniChocola, mn tijgers die me thuis (hoop ik) blij zullen ontvangen, mn eigen bed...

Het zal wel loslopen, ik zal proberen mezelf de tijd geven om 'aan' te komen en rustig om te schakelen naar mn leventje hier. Met mn geliefde, het warme Afrika en alle ervaringen met me in gedachten. Het zal wel even wennen zijn...

Jullie allemaal heel erg bedankt voor het mee lezen en mee leven van mijn verhalen. Vond het altijd een feestje om jullie reacties te lezen. Ja das echt fijn, zo ver weg zijn en dan dat beetje 'contact' met het thuisfront. 'On est ensemble', dank jullie wel.

Veel liefs

en tot.. ziens!

Astrid